Ahh, lang niet geschreven.
Twijfels, weet niet of wat ik wil schrijven wel gelezen wil worden door degenen die mijn blog bezoeken, ik krijg zo weinig reacties.......
Ik verander van binnen, en alhoewel ik mezelf steeds beter begrijp lijkt het of wordt het steeds moeilijker voor een ander om mij te begrijpen, ik weet niet meer hoe ik mezelf moet uitdrukken om begrepen te worden.
Het lijkt soms wel of zit ik op een andere planeet met "mijn" geweldloze communicatie. Sinds augustus neem ik deel aan een jaarprogramma van BayNVC in San Francisco. Ik heb een beurs gekregen voor hun PPLP, aan het einde ben ik "bevoegd" om ouder cursussen in geweldloze communicatie te geven. Mijn verwachtingen aan het begin van het programma waren dat ik nu een "super" moeder zou worden die helemaal in de geest van geweldloze communicatie zou leven en het elke minuut van de dag zou praktiseren. Vier maanden in het programma nu besef ik dat ik echt niet eerst de perfecte moeder hoef te zijn voordat ik anderen over geweldloze communicatie kan leren.
Ik hoef niet perfect te zijn! Dit is het thema wat voor mij als een rode draad door de cursus loopt. Het is zo ontzettend moeilijk om los te laten, en ik priegel laagje voor laagje door deze bescherm "engel" heen.
De eerste laag, op zoek naar de behoefte achter het perfectionisme, waarom denk ik dat ik dat zo nodig heb.........
Wat is de angst die erachter zit?
Ik heb in de afgelopen vier maanden dat ik met deze vraag worstel al door verschillende dieptepunten gegaan. Maar met behulp van het programma kom ik er elke keer een beetje sterker weer uit.
De eerste laag:
Als ik maar perfect ben dan........ wordt ik door iedereen geaccepteerd...... en dan kom ik tot de ontdekking dat het het moeilijkst is om mezelf te accepteren! Om naar mezelf te kijken als ik weer eens mijn geduld verloren heb met een van de kinderen en dingen heb gezegd waarvan ik zo ontzettend spijt heb en niet mezelf dan te vertellen dat ik het beter had moeten doen, dat het programma verspild is aan mij, dat ik een hopeloos geval ben wat het nooit leert........... en in plaats daarvan met mededogen naar mezelf te kijken, en te zeggen dat ik het beste heb gedaan wat ik kon doen. En daarna weer een brug bouwen naar de kinderen toe, open praten over wat ik heb gedaan, dat ik me erg verdrietig voel over wat ik tegen hen heb gezegd. En dan samen kijken naar wat er precies is gebeurd, en hoe we het een volgende keer anders kunnen doen.
Het klinkt zo gemakkelijk als ik het opschrijf maar het is zo moeilijk! Want om mijn eigen "falen" maar niet te zien heb ik de gewoonte opgebouwd om dan maar de ander goed zwart te maken en zich schuldig te laten voelen...... En dus schrijf ik in mijn journalen, schrijf, schrijf, schrijf en kom achter die eerste laag, dat ik de ander zo zwart maak (strategie) omdat ik eigenlijk acceptatie wil, en dan vooral MEZELF wil accepteren........
En hoe frustrerend is het dan, na al dat geschrijf dat ik dan een minuut of 10 later WEER hetzelfde doe, net of zit het in mijn brein vastgeroest........
Dus maar op zoek naar hoe onze hersenen werken, want ik wil zo graag begrijpen waarom ik doe wat ik doe (zodat ik mezelf kan accepteren!). En ik kom achter heel veel interessante dingen, WOW de hersenen zijn een hele studie op zich waard!
Wat ik heb ontdekt over de hersenen ga ik in een volgend blog schrijven, ik wil alleen kort zeggen dat zodra we ergens bang voor zijn (en onze hersenen denken vrij simpel wat dat betreft) onze hersenen op automatische piloot gaan. Dus als ik aan mijn kinderen vraag of ze op bed willen gaan en ze zeggen nee, dan denken mijn hersenen: o jee, gevaar, je krijgt ze niet op bed en om 9 uur begint die serie waar je zo graag naar kijkt en dan kan je het begin niet zien, GROOT gevaar! En wat doe ik als mijn hersenen op automatische piloot gaan....... in de aanval! en er komt een hele preek over op tijd op bed gaan en hoe ik het doe voor hun eigen bestwil blablabla (dat is precies wat de kinderen horen: BLABLABLA).
Het lezen over de werking van onze hersenen heeft me enorm geholpen in mijn acceptatie van mezelf. Nu ben ik bezig met die automatische piloot wat minder macht te geven.
En dat is alleen de eerste laag, Acceptatie...... en dan alleen maar een stukje van die acceptatie: van zelf. Op naar de volgende: als ik maar perfect ben dan word ik geaccepteerd door anderen.
Maar........ geaccepteerd worden OM WIE IK BEN komt daarmee wel hopeloos in de knauw. Want het belachelijke van het hele spel is dat ik eigenlijk perfect helemaal niet belangrijk vind, dat ik eigenlijk helemaal niet van perfect hou!!! Alleen wanneer het op mezelf aankomt, dan moet alles perfect. Aaargh, en dus schrijf ik maar door in mijn journaal, en schrijf en schrijf en schrijf en neem al mijn perfectie projecten onder de loep. Na al dat geschrijf zie ik ineens dat perfect zijn als strategie voor acceptatie mijn wel heel erg veel stress geeft en dat het me heel vaak niet lukt om perfect te zijn, waardoor ik nog ongelukkiger wordt.
Het wordt tijd om perfect los te laten.......... Maar dat is moeilijk. Niet meer 20 keer het blog overlezen, zinnen herschrijven, fouten zoeken...... En lachen om mezelf als ik zie dat ik probeer om alle handdoeken in de kast even breed te vouwen terwijl het huis verder een zootje is.....
En genieten van hoe Emre en Timucin onze kerstboom allesbehalveperfect hebben opgetuigd. Alles hangt door elkaar en over elkaar maar ze vinden het zelf prachtig.
"Better to do something imperfectly than to do nothing flawlessly." --
Robert Schuller
