Vrijdagavond viel Emre van zijn fiets. Knie open, schouder en hoofd geschaafd. Na 10 minuten huilen op de bank zegt hij ineens dat hij niet alles meer scherp kan zien. Even daarna kan hij niet meer zien welke knuffel hij in zijn hand heeft en ziet hij mij ook niet meer. En het denken ging ook niet meer, en hij kon zijn vingers ook niet meer voelen...... Zwager gebeld, naar de eerste hulp. Meteen door naar de neuroloog. Formulier voor rongtenfotos. 45 minuten in de rij wachten voor papieren, gelukkig deed zwager dat. Rontgen van top tot teen, is normaal bij de eerste hulp?!?. Ik vertelde dat het om zijn hoofd ging maar ze gingen gewoon door met fotos maken, de armen, de benen, de heupen, de rug... Daarna weer naar de neuroloog. Die bekeek de fotos, legde niets uit maar stuurde ons voor een tweede rontgen en naar de orthopedist en de internist en de laatste zette ook bloedprik en urineonderzoek op het lijstje. Ik liet gek genoeg met me zeulen. Ik had niet eens in de gaten dat we bij de internist waren, zwager nam me bij de arm en ik liet ons als lammetjes erheen leiden, ik had het veel te druk met Emre die steeds meer overstuur raakte. Internist porde in Emre om, ondertussen vragend waar ik vandaan kwam, blablabla terwijl Emre lag te huilen, ik raakte helemaal in de war, hij was vrolijk aan het kletsen en Emre waar hij in aan het omkneden was lag daar te huilen. Net of was Emre een ding. Het duurde gelukkig niet lang en Zwager nam de papieren aan van de internist en zeulde ons mee naar de volgende tafel, de orthopedist. En toen kreeg ik pas in de gaten dat we van hot naar haar werden gezeuld. Emre moest lopen. Emre wilde helemaal niet lopen en liep met kromme voetjes, tenen gekruld. Ik bekeek het ongerust, wat was dat nou. Ortopedist vond alles gewoon. Ik snapte er helemaal niets van. Bij de neuroloog had ik duidelijk verteld dat hij op zijn hoofd was gevallen en verder behalve wat schrammen er niets aan de hand was, alleen zijn hoofd. En als hij dan bij de orthopedist, waar hij eigenlijk helemaal niet heen hoefde, met zulke opgetrokken voeten loopt dan is dat weer normaal........
Arme Emre werd helemaal gek van dat heen en weer geren en huilde maar dat hij naar huis wilde. Ik besloot om stiekum om de internist en zijn onderzoeken heen te gaan en meteen weer naar de neuroloog te gaan zodra de rongtenfoto klaar was. Zwager was het daar niet mee eens, doen wat de dokter zegt. Wel de dokter kon van mij een hele hoge boom in en zwager ook even wat dat betreft, ik ging met Emre frisse lucht halen en ging hem niet laten prikken en plassen voor een hersenschudding! Het begon me steeds meer tegen te staan. Ik kwam potverdorie omdat mijn kind niet goed kan zien en kan denken, omdat hij op zijn hoofd is gevallen en er worden rontgenfotos van zijn hele lijf gemaakt en er komt een hele show met allemaal dokters zonder dat er mij precies gevraagd wordt hoe hij gevallen is en waar het pijn doet. Wat een onzin, geen wonder dat er zulke lange wachtrijen zijn (want voor elk onderzoek wordt eerst een papier door de arts getekend, daarna moet je in de rij voor het loket om een papier voor het bewuste onderzoek te krijgen en vervolgens dus naar de rij voor het eigenlijke onderzoek. Het slimste is om met een man of drie heen te gaan en overal een in een rij te planten).
Buiten werd Emre weer wat rustiger. Maar opeens begon hij vreemd te praten en kon ik hem niet meer verstaan, hij begon ook te kwijlen. Fotos waren klaar dus maar snel weer naar de neuroloog. Die wilde een cat scan. En bloedprikken. Dus toch. Ik vroeg wat er aan de hand was met Emre omdat hij kwijlde en onverstaanbaar was, maar de arts gaf geen antwoord. De scan ging gelukkig vlot. De man die bloed prikte was een schat, Emre had niet eens in de gaten dat er werd geprikt. Daarna maar weer naar de Neuroloog. Die wilde Emre ter observatie houden. Het was toen ondertussen al middernacht. Ik vroeg hoe lang, kreeg daar eerst geen antwoord op. Dus daarna nog maar een keer naar binnen, zeggen dat ik nog een kind heb en wil weten waar ik aan toe ben. Wel, de arts wilde dat we om 5 uur nog een cat scan lieten maken, er moest weer bloed geprikt worden en dan kon hij meer zeggen. Wat was er met Emre, waarom moest hij in het ziekenhuis blijven? Geen antwoord, om gek van te worden!
Aan het infuus, het prikken was een ellende en ik ben zo blij dat Emre zich dat niet meer herinnert. De obervatiekamer is een ruimte met een 15 tal bedden. Gordijnen ertussen die niet goed sluiten. Er mag 1 persoon per patient blijven (toiletbezoek, eten drinken, schoonmaken bij overgeven, etc wordt normaal niet door verplegend personeel gedaan, er is altijd in elk ziekenhuis hier iemand van familie ed om voor patient te zorgen). er was geen stoel en ik moest naast het bed blijven staan. Neef kreeg het voor elkaar dat hij ook mocht blijven onder het mom dat ik een buitenlandse was en niet goed turks sprak..... Om 1 uur kwam Erturk en ging neef naar huis. Omdat Emre aan het infuus lag moest hij om de haverklap plassen. Dus maar zo'n ding gekocht waar hij in plassen kon, wordt niet door het ziekenhuis verstrekt. Voor het overgeven kregen we steeds 1 nieuwe plastic zak en een dot watten om het schoon te vegen. Naast ons lag een oude man die een hersenbloeding had gehad. Hij had drie kinderen om zich heen die de grootste moeite met hem hadden. De man wilde constant plassen en zat overal aan om te trekken, trok steeds zijn ondergoed uit, de arme kinderen werden er hopeloos van. Ik had zo met hen te doen, geen hulp of niets, ze moesten zich maar zien te redden. En het gordijn wat steeds openging omdat er geen klittenband of zo aanzat. Ik heb mijn haarspeld gegeven konden ze toch een beetje privacy hebben.
Emre had een paar keer overgegeven maar sliep verder rustig. Om vijf uur kwam de arts langs. Of Emre rustig was, ja. Of hij zich beter voelde, ja, hij had me verteld dat hij me weer goed kon begrijpen. Goed, dan mochten we naar huis. Zoon had hersenschudding maar er waren geen compicaties. Oef, wat was ik blij. Emre was oke. Gaar van het staan en hangen op Emres bed, in de war van alle toestanden, ik kon wel een beetje slaap gebruiken.
Emre werd de volgende morgen om een uur of tien wakker. Hij voelde zich best, wist niet meer zoveel van het ziekenhuis. Ik was net een zak aardappels, zo gaar. Het heeft nog een paar dagen geduurd voor ik weer de oude was. De schrik zat me goed in de benen. Hoe we in het ziekenhuis overal heen werden gestuurd en nergens een antwoord kregen op de vraag wat er met Emre aan de hand was. Oke, ik had al wel in de gaten dat hij een hersenschudding had, maar waarom de catscan, waarom kon hij niet meer praten, zien, voelen..... het is niet iets van het standaardlijstje symptomen van een hersenschudding voor zover ik wist.
Elk eerste hulp bezoek is een traumatische ervaring voor mij en voor de kinderen. Deuren worden om de haverklap open gedaan of je nu bij de arts zit, een rontgenfoto maakt of bloed prikt en overal probeert men door de deur te gluren. Mensen met zichtbaar veel pijn die op een bed in de rij liggen te wachten, dat ging me nog het meest aan het hart. Je bent een zieke, niet meer en niet minder, net of hou je op mens te zijn. Een zieke met een gebroken been of met inwendig letsel, het maakt allemaal niet uit, je ligt of staat daar in de rij te wachten tot je aan de beurt bent, je ligt of staat te kijk voor iedereen. En bij de arts wordt je simpelweg verteld waar je vervolgens heen moet of wat je moet (laten) doen. Ik heb de hele tijd dat ik in het ziekenhuis was niemand van de artsen of van het verplegend personeel aan Emre horen vragen hoe hij zich voelde, buiten de standaard vragen om, geen aai over zijn bol, niets.
Aan de andere kant, ik zag de man die het bloed prikte vreemd opkijken toen ik hem hartelijk bedankte en hem vertelde dat hij zulke kundige handen had. Ik meende het ook echt, en ik zag dat het hem goed deed om een compliment te krijgen..... dus de medische kant voelt zich misschien net zo veronpersoonlijkt (is dit nog Nederlands of heb ik dit nu ter plekke bedacht) als de patient. Maar Emre is weer helemaal de oude en zit weer op de fiets. Maar wel met hoofdbescherming ditmaal.
