Lente, de eerste picknick op onze berg. Samen met de vriendinnen. En met hond Kivircik. De voorbereidingen waren al een feest. Emre was de hele dag vrij, de juf was ziek. De vriendinnen waren ook vrij ivm schoolreisje. Alleen Timucin moest wel naar school. Wat was hij verdrietig. Emre vond het ook verdrietig en daarom besloten ze een picknick te organiseren voor Timucin. Ik wist van niets, zat buiten met de buurvrouw koffie te drinken. Toen ik binnen kwam zag ik dat ze de kast goed hadden bekeken en de halve koelkast hadden leeggehaald, komkommers, tomaten, appels en melk want ze hadden twee zakjes chocolademelk poeder gevonden. Ik heb snel een cake gebakken. Timucin van school gehaald. Emre rende achter me aan, gaf een briefje aan Timucin. Wil je met ons picknicken? antwoord: ja 0 nee 0 ( rondje van keuze zwartmaken). Ik heb het briefje bewaard, Een herinnering voor mezelf voor als ze elkaar weer eens in de haren zitten en zeggen "ik wou dat ik geen broer had".
Ik mocht ook even komen, termoskan met een kopje thee mee. Genoten van het schitterende uitzicht op zee.
Op de fotos lijkt het prachtig, kinders in het groen. Vanaf een afstand ziet het er helaas anders uit. Onze halve berg is overhoop gehaald. Al het gras eraf gedozerd, alles is kaal zand. Is nu al leuk, als het waait prikt het zand in de ogen. Ze zijn wat van plan maar wat........ Ook in onze straat gaat er verandering komen, onze huizen gaan plat. Er komt een middelbare school voor in de plaats. Iedereen is verdrietig en ook boos, sommigen hebben 2 jaar geleden nog toestemming gekregen om een verdieping op het huis te bouwen! Verdieping is eindelijk af, huis gaat plat. Niet alle gebouwen gaan eraan, alleen de huizen aan onze kant van de straat, in totaal 4 en een half gebouw. 5 dus want je kan weinig met een half huis....... zo'n 20 families die allemaal een ander onderkomen moeten gaan zoeken. En dat gaat moeilijk worden want deze gebouwen zijn zg gecekondu's, weinig comfort, simpel gebouwd en niet te duur. De huur ligt tussen de 200 en 250 lira. Maar dat vind je deze dagen niet meer, het goedkoopste appartement kost minstens 400 per maand. En wat moeten die families doen die het minimum van 450 lira inkomen hebben per maand. Ik ben ook verdrietig, ik raak hier net een beetje gewend. En ons schitterende uitzicht over zee, dat vind je nergens, en de vrijheid die de kinderen hier buiten hebben. Weet niet hoe lang ik er nog van kan genieten, er is nog geen zekerheid over de datum. Op zijn ergst is het over zes maanden, sommigen zeggen dat het met de bezwaarschriften nog tot ongeveer 3 jaar gerekt kan worden. Een goede les om te genieten van elk moment wat we nog hebben hier. En dan te bedenken dat ik hier eerst helemaal niet wilde wonen op mijn ouwe stekje wilde blijven. En nu wil ik er niet weg. En nu schiet ik in de lach en denk bij mezelf dat het waarschijnlijk bij de volgende plek waar we terecht komen misschien wel precies hetzelfde gaat.
