brand

Zal ik net een stukje over de afgelopen warme dagen schrijven, gebeurd er ineens iets anders....... de heuvel waar we op uitkijken stond in brand. En hoe! Het is droog, er stond een beste wind en binnen de kortste keren sloeg het vuur om zich heen. Wederom pyromanen, op drie plaatsen aangestoken. Elk jaar hetzelfde, minstens eenmaal per twee weken. Ditmaal was het echter link, in de buurt van de speeltuin en van het huis van de overburen die niet thuis waren. Vorig jaar was de brand ook bij de speeltuin. Eerst de brandweer gebeld, na tien minuten nog een keer. Daarna naar de overbuurvrouw, gevraagd of zij ook wilde bellen. Ze vond dat niet nodig. Maar vijf minuten later stond ze in de speeltuin met een bleek gezicht te kijken, het vuur was toch wel heel dichtbij gekomen. Iedereen in de speeltuin gevraagd of ze de brandweer wilden bellen. De brandweer kwam aanzetten net toen de eerste boom vlam vatte. Ja mevrouw, we wachten met opzet omdat we elke keer gebeld worden voor deze heuvel........

Vanmorgen ook weer de brandweer gebeld. Toen ik zag hoe snel het vuur richting huis van overbuurvrouw ging nog maar eens gebeld, helemaal toen ik zag dat de brandweer helemaal aan de andere kant van de heuvel was gearriveerd en daar begon met blussen. 5 Minuten later verscheen er nog een brandweer auto...... wederom op een andere plek. Schoenen aan en erheen gerend want het vuur kwam steeds dichterbij. En overal hingen mensen uit het raam te kijken. Ik riep tegen hen dat ze de brandweer moesten bellen en moesten zeggen dat ze naar onze straat moesten komen maar ik werd alleen maar schaapachtig aangekeken. De muhtar (burgemeester van de wijk) had toch gebeld....... Ja, de muhtar. Zijn gebouw is naast de speeltuin. Deze $&%&*(^ vent ging rustig om lunchpauze terwijl ik achter de brandweer aanrende! Maar goed, de brand...... De mensen keken allemaal liever dan dat ze belden. Het werd me even teveel en ik heb hen heel duidelijk verteld wat ik er van dacht. Dit is niet de eerste keer. Regelmatig komen de kinderen van de straat naar mij toe om te vragen of ik de brandweer wil bellen omdat er brand is op de heuvel, hun ouders bellen niet, de muhtar belt meestal zelfs niet.

De brandweer kwam met schop en bezem, ze waren te ver weg voor de waterslangen, en sloeg de brandhaard zoveel mogelijk uit. Daarna kwam er eindelijk een brandweer auto onze straat inrijden, en twee minuten later nog een.... maar het vuur was toen al uit. Toen alles weer rustig was ging ik even naar buurvrouw B, de enige waar ik 'normaal' mee kan praten. Zij had ook de brandweer twee keer gebeld en wij zijn samen de 'wachttoren' van de heuvel, of zij of ik belt de brandweer als het weer eens raak is. Ik wilde weten of ik nu echt zo vreemd was aangezien het leek dat ik me alleen druk maakte om het huis van overbuurvrouw en de speeltuin met al zijn bomen. Maar zij was net zo boos, verdrietig, bang en gefrustreerd als mij.

'Bir sey olmaz' zijn gevleugelde Turkse woorden, 'het loopt wel los, maak je maar niet zo druk, er kan niets gebeuren, don't worry!' De kinderen in de straat lopen de hele dag zonder toezicht buiten, er gebeurd hen niets. Ik zit soms met het hart in mijn keel te kijken naar wat ze uitspoken: voor wegrijdende autos rennen of fietsen, kleuters die met grote stenen naar elkaar gooien, vechten met grote stokken met scherpe punten en de nieuwste mode, elkaar beschieten met pistolen met plastic bolletjes, het type dat in Nederland verboden is. Dan is er nog de dubbele theepot met onderin kokend water en bovenin een pot met thee die ik overal op de grond zie staan en waar kinderen altijd langsjagen, kinderen die voorin de auto staan of bij de chauffeur op schoot zitten, kinderen achterop de motor of brommer zonder helm en hier in deze straat regelmatig kinderen die een rondritje krijgen op een scooter, twee staande voorop, twee achterop of minstens net zo leuk, een jongen van een jaar of twaalf, dertien op zo'n grote scooter, wat zeg ik, in een auto..... alleen. Het is allemaal 'bir sey olmaz' en er gebeurd nooit iets..... behalve met Emre en Timucin. Ik ben zo voorzichtig en zo bang voor die theepotten maar Timucin kreeg een beker kokende thee over zijn arm 3 jaar geleden. Ik vraag me af waar de moeders zijn als ik zie wat voor halsbrekende toeren kinderen uithalen in de speeltuin en op straat maar het zijn altijd onze twee mannekes die vallen.

De brand was net op tijd geblust. Komt het door de 'bir sey olmaz' mentaliteit of omdat ik zo op en neer aan het springen was met de buurvrouw? Ik denk eraan om een volgende keer hetzelfde te doen. Kijken wat er gebeurd als ik niet de brandweer bel. 'bir sey olmaz'. Het klotige is dat ik het echter niet kan laten......

zomer

Ja, een Turk met een plastic zak op het hoofd, alternatieve pet, ik blijf me verbazen over hun originaliteit!
Istanbul heeft het warm, heel erg warm. De hitte is dit jaar ruim een maand te vroeg, ik ben benieuwd hoe het in augustus wordt..... en hoe het met het water komt. Ankara heeft al een groot watertekort. Er mag geen auto gewassen worden met een tuinslang, alleen met een emmer met water, tuin mag niet met kraanwater bewaterd worden, alleen met water uit een put. En voor de vrouwen een vreselijke ramp, er mogen geen tapijten meer gewassen worden buiten.
Ik vraag me af hoe lang het gaat duren voordat de mensen in Istanbul beseffen dat ze zuinig moeten doen met water. Pas als het op is ben ik bang. Er wordt nog steeds door sommigen gelachen als ik zeg dat we het water wat we gebruiken om de handen te wassen opvangen en dat voor het toilet gebruiken evenals het water van de wasmachine..... We hebben al een paar keer de hele dag zonder water gezeten. Het wordt zonder aankondiging afgesloten. Mijn vriendin zegt dat het elke nacht zelfs wordt afgesloten. Ze staat vroeg op voor het gebed en zit elke morgen zonder water voor de rituele wassing. Wel, we hebben voorzorgsmaatregelen genomen en overal staan flessen met water voor als het weer eens afgesloten wordt.

De kinderen hebben ook moeite met de hitte. Ze doen hun best zich in huis te vermaken. Dat is niet gemakkelijk. Er wordt veel geruzied al slaan ze nu gelukkig niet meer meteen om zich heen. Maar ik zit er nog wel steeds als een bemiddelaar tussenin. Ik hoop mezelf ooit eens onnodig te maken maar daar lijkt het voorlopig nog niet op. Om 6 uur kunnen ze pas naar buiten, dan is de felheid van de zon wat weg. Sinds kort hebben ze de fiets herontdekt en fietsen ze tot het donker wordt heen en weer in de straat. Eindelijk rust! denk ik elke dag als ze de deur uitgaan.



Gisteren hadden ze een nieuw speelgoed gevonden. Een opgetuigde kerstboom terwijl het 30 graden is in huis.

een nieuw begin

Al een tijdlang heb ik niet geschreven. Het is hier ineens zomer, warm, warm, warm. De kinderen kunnen savonds maar niet slapen en komen smorgens met grote moeite uit bed. Ons hele ritme, voor zover we er een hadden, is weg. Gelukkig hoefde Emre de laatste week niet naar school, zijn juf had ook genoeg van de hitte en we kregen onofficieel vakantie. Gisteren kregen de kinderen hun rapport, de vakantie is nu officieel begonnen.

Emre heeft moeite met het omschakelen. Wat zou ik graag weten wat er allemaal in zijn hoofd omgaat. Hij is ongeduldig, agressief, kan geen begrip opbrengen voor een ander, het is allemaal ik, ik, ik. Ik kan hem niet bereiken. Timucin moet het vaak ontgelden. Ik kan hen eigenlijk niet alleen laten, hun ruzies slaan de kibbelfase over en ze slaan er meteen op los....
Dat Emre zich niet lekker voelt op school kwam tijdens de klas picknick duidelijk naar voren. De andere kinderen vlogen er vandoor om te spelen, Emre had geen vriendjes om me te spelen. Hij houdt niet van voetballen en andere wilde spelletjes, had niet de speciale powerkaarten waar sommige van de andere jongens mee speelden. Kon niet met de meisjes spelen want dan werd hij door de jongens uitgelachen. Hij heeft de hele tijd samen met Timucin bij mij gezeten en ik heb geprobeerd hen te vermaken. De laatste 3 uren werd er elk halfuur gevraagd of we nog niet weggingen. Nu moet erbij gezegd worden dat de juf ook niet echt enthousiast was, het enige wat ze gedaan heeft is het springtouw draaien, voor de rest moesten de kinderen zich zelf vermaken.
De picknick zette me goed aan het denken. Het verklaarde zoveel van Emre's gedrag thuis. En waarom hij vaak diep gefrustreerd uit school komt. Hij is geen prater, ik moet de woorden uit zijn mond trekken.

Een paar dagen daarvoor had een buurmeisje mij verteld over haar juf, hoe lief die was en hoe verdrietig ze was dat dit het laatste jaar was bij de juf (het basisonderwijs bestaat uit twee delen, een deel is 5 jaar en heet 'eerste onderwijs'. Dit deel hebben de kinderen steeds dezelfde leerkracht. Daarna komt het 'middenonderwijs' van drie jaar. Dit deel is met verschillende leerkrachten voor elke les). He buurmeisje bedacht ineens dat deze juf weer met de eerste klas zou beginnen, ik moest Timucin beslist naar deze juf sturen! Het probleem is echter dat Emre naar een andere school gaat. Dit is ook weer een verhaal op zich. Wij wonen vlak achter een school. Aangezien dit een achterstandswijk is, is de school ook niet echt een waar je je kind vol vertrouwen heenstuurt, helemaal niet toen Emre met school zou beginnen. Er werd gescholden en gevloekt, gevochten en er werden messen getrokken. Maar de laatste twee jaar is het een stuk beter geworden. Er is een nieuwe directeur en er zijn al veel dingen veranderd.
En ineens dacht ik, ja waarom ook niet...... Emre is niet happy op school, het is een lijdensweg elke dag met het wegbrengen en ophalen en het idee dat ik volgend jaar twee zware schooltassen mee moet zeulen bezorgt me nu al rugpijn. Het idee dat mijn kinderen vlak bij me naar school gaan is heerlijk, er is hier nu eenmaal de dreiging van een aardbeving en de school waar Emre nu naar toe gaat is een halfuur hier vandaan met openbaar vervoer. Ik ben naar de school hier gestapt en geinformeerd bij de ouderraad. Ze wisten al precies welke leerkracht Emre zou krijgen, een geweldige juf, kinderen zijn allemaal dol op haar. Timucin bij die populaire juf van het buurmeisje te krijgen bleek moeilijker. Eerst onmogelijk, via een computer programma worden de kinderen naar willekeur in klassen geplaatst, maar toen gebeurde er iets wat ik totaal niet verwacht had. Een vrouw kwam binnen, zag mij, en zei tegen de mensen daar (over mij) 'dit is een van de verstandigste vrouwen die ik ooit gezien heb, probeer die in de ouderraad te krijgen...' En toen werd er opeens gepraat over 1 dag waarin wisselen in de klas mogelijk is en dat men dan kon proberen om Timucin in de klas van die juf te krijgen.
Ik geniet nog steeds van de woorden van die vrouw, zoiets hoor ik niet dagelijks.........

Gisteren kreeg Emre zijn rapport. Er was ons verteld dat we om tien uur op school moesten zijn. Maar toen wij om tien uur de klas binnenstapten was daar alleen de juf nog maar, iedereen was weg. Bleek dat het om negen uur was. Gister was iedereen gebeld behalve ik. Enfin, Emre kreeg zijn rapport van de juf. Ik zei dat ik het jammer vond dat Emre geen afscheid had kunnen nemen van zijn klas (ik had de juf al eerder verteld dat Emre naar een andere school gaat na de vakantie). Ach, zei de juf, maak er niet een probleem van. Emre kreeg zijn rapport in zijn handen gedrukt, een kus en we konden weggaan, de juf had het druk. Geen 'veel succes op je andere school' of 'we zullen je missen', h-e-l-e-m-a-a-l niets. Kleine lesjes in het verleden hebben mij geleerd dat ik niet zo bezorgd hoef te zijn over Emre. Ik bleek duidelijk meer teleurgesteld voor hem dan hijzelf. 'Oef', zei hij 'wat een mazzel dat we niet naar dat gepraat van haar hoefden te luisteren'.

Een nieuw begin dus voor mijn beide mannen. Emre is blij dat hij hier naar school gaat straks. Lekker dichtbij huis. Hij kent natuurlijk ook al kinderen daar, dat zal het een stuk gemakkelijker maken. En ik? Ik ben bang dat ik de meeste moeite zal hebben met dit nieuwe begin. Ik heb nog drie maanden om aan het idee te wennen. Wilde er steeds maar niet aan denken en schoof het angstvallig steeds voor me uit. De Grote Vraag: Wat Ga Ik Doen Zonder Mijn Kinderen?? Ik ben bang dat er in de eerste dagen veel geweend gaat worden door mij...... Bij Emres eerste schooldag hield Emre zich dapper en ik was degene die de klas uit moest vluchten omdat ik begon te huilen.
Tegelijkertijd lokt het idee van meer tijd voor mezelf me ook aan. De cursus patchwork die hier vlakbij dit jaar geopend wordt. Meer tijd om aan de studie van Geweldloos Communiceren te besteden. Ik heb de NVC Academy ontdekt. Hier worden online cursussen gegeven. Kreeg een code voor een maand gratis lidmaatschap. En ga helemaal uit mijn bol. En op de weinige momenten dat ik rustig hiermee bezig kan zijn merk ik dat ik stiekum met smart zit te wachten op meer vrije tijd voor de studie...

PS voor degenen die geinteresseerd zijn in de engelstalige acedemie voor Geweldloos Communiceren (www.nvctraining.org), stuur me een bericht dan geef ik de code voor een maand gratis lidmaatschap.