jakhals en giraf

Als je behoefte hebt aan integriteit dan heb je behoeft aan eerlijkheid en oprechtheid. Aan betrouwbaarheid dat er wordt gezegd wat er wordt gedaan en gedaan wat er wordt gezegd.
Een kort onderzoek op internet maakt me al snel duidelijk dat het woord integriteit vooral in het bedrijfsleven wordt gebruikt. Het wel of niet accepteren van kerstpakketten, relatiegeschenken, machtsmisbruik.... het lijkt me maar moeilijk om integriteit te meten, ik hou me liever met de behoefte bezig.

Ik ontdekte in mijn speurtocht dat ik heel veel behoefte heb aan integriteit. Naar mezelf toe wel te verstaan! Zoals Eerlijk en Oprecht zeggen dat het gesprek me niet interesseert en of we over iets anders kunnen praten, in plaats van beleefd knikken en me afvragen hoe lang het nog gaat duren..... Maar het grappige is dat ik dan een stem in mijn hoofd hoor die tegen me piept:
-het is onbeleefd om dat tegen iemand te zeggen.
-wat zou de andere persoon wel niet van me denken als ik dat zou zeggen
-wie ben jij om te beoordelen of iets interessant is of niet......
-wat ben jij een watje dat je hier maar zit te luisteren
Marshall Rosenberg, de stichter van geweldloze communicatie heeft het over jakhals als hij het over deze stem heeft.
Ik heb een hele roedel jakhalzen en ze janken soms allemaal door elkaar in mijn oren. Na twee jaar worstelen met geweldloze communicatie weet ik nu dat het mijn maatjes jakhals zijn en ik laat ze regelmatig de vrije teugels in mijn hoofd of op papier. Jakhals vertelt mij veel over mijzelf, over wat mijn behoeften zijn, het enige is dat het vertaald moet worden. In giraffe. De Giraf wordt door Marshall Rosenberg gebruikt als de vertaler naar gevoelens en behoeftes.

Eens kijken wat jakhals zegt en wat giraf hoort....

-oeef wat een gezeur, wanneer houdt dat mens eindelijk een keer op te ratelen
Giraf: ach, je voelt je echt ongeduldig en geirriteerd, je zou zo graag iets doen waar je je lekker en je levend bij voelt....

-wat ben jij een watje dat je hier maar zit te luisteren.
Giraf:...... en je zou zo graag dat eerlijk tegen deze persoon willen zeggen.......

-wie ben jij om te beoordelen of iets interessant is of niet......
Giraf:.... maar je voelt je onzeker en je wilt graag duidelijkheid dat dit werkelijk belangrijk is voor je......

-het is onbeleefd om dat tegen iemand te zeggen.
Giraf:......en je bent ook bang en wilt weten of het veilig is om eerlijk te zijn...

-wat zou de andere persoon wel niet van me denken als ik dat zou zeggen
Giraf: ...... en je bent benieuwd hoe jij de reactie van een ander zal horen, en of je het naar giraf kan vertalen.

Ik heb veel zelf uit moeten dokteren, en talloze uren op internet doorgebracht om over vriend Jakhals en vriend Giraf te leren. Gelukkig hoeft niet iedereen er zoveel moeite voor te doen. Justine de Mol heeft een boek over de jakhals en de giraf geschreven. Ik heb het helaas nog niet kunnen lezen maar ik vertrouw Justine en het lijkt me een heel interessant boek voor degenen die meer willen weten over jakhals en giraf.





Jakhals: volgens mij ben je je tijd aan het verspillen, niemand leest wat je schrijft, hou nou maar op, het is helemaal niet interessant. wat als ze denken dat ik maar nonsens schrijf.
Giraf: ben je onzeker en zou je graag willen weten dat wat je doet ook zinvol is en een bijdrage levert.
Jakhals: ja, en ik steek er tijd in, hoe kom ik er nou achter als er niemand een reactie schrijft, dan kap ik er liever mee.
Giraf: je weet even niet wat je moet doen, en je zou graag zekerheid willen hebben dat je je tijd goed besteed... Misschien zou je kunnen verzoeken aan degene die lezen......
....of ze een reactie achter zouden willen laten.......

Het is heel eenvoudig, klik op comments en schrijf je reactie. En dat kan ook anoniem.......

voor Burak

Op 2 juli 1993 werd hotel Madimak in de stad Sivas in brand gestoken door extermistische gelovigen. In Sivas werd die dag het Pir Sutlan Abdal festival gevierd, een progrssief, cultureel festival. Pir Sultan Abdal was een zestiende eeuwse vrijheidsdichter en mysticus. Een inspiratie voor velen door zijn tolerantie. Een van de bezoekers was de schrijver Aziz Nesin die fragmenten uit de duivelsversen van Rushdie had laten vertalen. Een regen van duizenden stenen en een felle brand kostten 35 mensen het leven waaronder kunstenaars, schrijvers en studenten..


Elk jaar wordt deze lynchpartij op verschillende plaatsen in Turkije herdacht. Elke keer als er in Turkije een herdenking of demonstratie van wat dan ook maar is komt er een hele horde politie naar Gulsuyu. Met een hele horde bedoel ik twee, drie bussen vol en speciale voertuigen. Gulsuyu wordt bewoond door migranten, mensen uit het oosten van Turkije die naar Istanbul zijn gekomen in de hoop op een beter leven. De eerste generatie Gulsuyu is hier een kleine 40 jaar geleden gekomen. Velen van hen kunnen niet lezen of schrijven. Er was toen geen straat, elekriciteit of water. Er was een put waar men elke dag heenging om water te halen. Nog steeds komen er migranten uit het oosten naar Istanbul. Istanbul puilt uit en kan niet aan iedereen het goede leven bieden waar men op hoopt, al is het beter dan waar ze vandaan kwamen. Maar velen zijn ongelukkig, vooral boven op onze Gulsuyu berg waar veel armoede heerst. Het onderwijsnivo is laag, na de verplichte 8 jaren haken velen af, sommigen gaan helemaal niet naar school of alleen om lezen en schrijven te leren. Werkeloosheid is hoog, de weinige banen zijn slechtbetaald. De groep ongelukkige mensen (waaronder veel Koerden), vooral jongeren, veroorzaakt ongemak op de berg. In het verleden kwam het een paar keer voor dat ze tot onder op de berg kwamen en daar stenen gingen gooien (bij ons, onderop de berg is het redelijk rustig meestal). Dus kwam er politie. En het is nu zo ver dat de politie elke keer, als er ook maar het geringste vermoeden bestaat dat er iets kan gebeuren, komt opdraven. Ik voel me zelfs geprovoceerd bij zoveel machtsvertoon en ik vraag me af hoe de jongeren op de berg zich voelen. Toen ik laatst bij iemand op visite was tijdens zo'n politievertoon en erover begon hoe machteloos ik me voelde bij al dat machtsvertoon kreeg ik een heel verhaal over hoe goed het wel niet was dat ze hier waren, dat het gespuis op de berg vroeger naar beneden kwam en zelfs stenen naar hun huis gooide. Geen goed woord voor wat er bovenop de berg woonde......

Gisteren zat de neef Burak van 18 hier. We zaten op het balkon koffie te drinken en hadden een gesprek wat van de hak op de tak sprong. En op een gegeven moment kregen we het over hoe zijn vriendin had gezegd dat ze zo'n hekel aan Koerden had. Neef sprong daar tegenin, hoe kon ze dat zeggen, ze had nog nooit een Koerd van dichtbij gezien (vriendin heeft rijke ouders, Burak woont hier in Gulsuyu) Wist ze niet onder wat voor omstandigheden deze mensen leefden in het oosten? Dat een jongen hem had verteld hoe zijn zus in zijn armen was overleden omdat ze haar niet bij een dokter konden krijgen, was te ver weg... Dat ze zagen hoe in het westen van Turkije de infrastructuur en sociale dienstverlening steeds beter wordt terwijl in het oosten amper vooruitgang is. Als hij daar had gewoond onder dergelijke omstandigheden dan had hij ook een steen gepakt, misschien zelfs wel een pistool.
Ik was eerlijk gezegd nogal verbaasd over wat er uit zijn mond kwam, ik had dit niet van hem verwacht. Tegelijkertijd voelde ik me ook opgelucht en vol hoop. Dit was precies wat ik nodig had, wat een krachtige, spontane en natuurlijke uiting van Geweldloze Communicatie! Ik probeer hem al tijden stiekem warm te maken voor GC met boeken etc, maar in plaats daarvan kan ik beter naar hem luisteren! Meer luisteren, minder praten, o wat is dat toch moeilijk voor mij (en ik hoor nu familie en vrienden lachen..... puh!). Ik ben zo blij dat ik eindeljk begrip hoor voor de situatie van een Koerd. O ik hoor het wel vaker, maar het is altijd gemengd met jamaar..... en dat jamaar haalt alle kracht uit hun vorige woorden. Deze jongen van 18 die straks in het leger moet, en in het oosten ingezet kan worden, die elke dag weer op tv en in de krant ziet hoe pkk en koerden door elkaar gehaald worden, op dezelfde hoop gegooid worden, deze jongen is in staat om daar allemaal doorheen te prikken en zich in te leven in de behoeften en gevoelens van een ander. Eergisteren, toen ik de politie weer in vol ornaat hier aanwezig was voelde ik me hulpeloos en machteloos, niet alleen voor mezelf maar voor al die mensen die stenen gooien als hopeloze strategie gebruiken om hun behoefte duidelijk te maken, de behoefte om gezien en gehoord te worden, om mee te tellen als mens, om ergens te behoren, om gezien te worden als speciaal en uniek, als onmisbaar stukje van deze samenleving, van deze wereld. En ik voelde me machteloos omdat ik er niets aan kon doen, ik wil zo graag dat ze gehoord worden, gezien worden, meegeteld worden. Maar sinds gisteren, na het gesprek met neef voel ik me vol hoop en "empowered" (iemand die een goede vertaling voor dat woord weet, graag een reactie...) door hem. Ik ga dit stuk voor hem vertalen, ik wil dat hij weet hoe hij mij geraakt heeft.

Ik vertel mezelf altijd dat iemand iets moet zijn om iets te kunnen betekenen, dat dat veel studeren en diplomas betekent. Tegelijkertijd weet ik dat dat helemaal niet waar is, iedereen heeft de kracht om iets te kunnen betekenen, daar heb je helemaal geen studie voor nodig. Ik denk steeds aan 'later', aan 'over een paar jaar' als ik 'echt' geweldloos communiceren studeer, een trainer wordt. Ik vergeet daarbij dat later is wat het is: later. Maar nu Is Er Geen later, er is alleen maar NU! En alleen nu kan ik iets betekenen, op dit moment. Later is een uiting van machteloosheid, dat ik nu niet goed genoeg ben, niet genoeg weet. Dat ik me vergelijk met anderen, me minder voel en daar al mijn energie in steek, in me machteloos voelen. Is het niet toevallig dat ik gisteren tijdens het opruimen dit gedicht van Nelson Mandela tegenkwam?:

Onze diepste angst is niet dat we niet goed genoeg zijn,
onze diepste angst is dat we bovenmatig krachtig zijn.

Ons licht, niet onze duisternis, boezemt ons angst in.
We vragen onszelf af wie we wel zijn
om te denken dat we briljant, geweldig, talentvol en fabelachtig zijn -
maar wie ben je eigenlijk om dat niet te zijn ...?

Je bent een kind van God
en jezelf kleineren dient de mensheid niet.

Er is niets verlicht aan jezelf inhouden
opdat mensen rondom jou zich niet onzeker zouden voelen.

We zouden allemaal moeten stralen, zoals kinderen dat doen.

We zijn geboren om de glorie van God,
die in ons allen aanwezig is,
te laten zien.

En als we onszelf in onze eigen kracht tonen,
geven we andere mensen onbewust toelating
hetzelfde te doen.

Als we vrij van angst zijn,
maakt onze aanwezigheid anderen ook vrij.