nog een keer de hoofddoek

Turkije heeft behalve vaderdag, moederdag en dierendag ook een onderwijzerdag. Op die dag komen de kinderen met bloemen en er wordt vaak klassikaal geld ingezameld voor een kado voor de onderwijzer/es. Dit jaar was er door een gemeente in Adana een opstel wedstrijd georganiseerd. De prijzen werden uitgereikt op de voor de onderwijzerdag georganiseerde ceremonie. Toen de vijftienjarige eerste prijs winnares het podium opkwam om haar prijs in ontvangst te nemen, werd er haar echter kortaf gezegd dat ze het podium weer moest verlaten, ze kreeg haar prijs niet uitgereikt! Waarom? Ze droeg een hoofddoek en volgens districtsbestuurder en garnizoen commandant majoor aldaar mocht dat niet! De winnares is een leerling van een Imam Hatip school, een religieuze school waar meisjes met hoofddoek naar school gaan. Het was dus te verwachten dat iemand van zo'n school ook met hoofddoek het podium zou betreden, of hadden ze dat over het hoofd gezien? Het meisje kreeg de prijs niet en verliet huilend de zaal en met haar een hele groep mensen. Op de foto is te zien dat ze voor de districtsbestuurder staat, ze vroeg hem waarom ze haar prijs niet kreeg maar hij gaf haar geen antwoord.

Een probleem kan niet worden opgelost op het nivo waarop het is ontstaan zei Einstein, en ik probeer me niet in die energie te laten slepen waar ik ga zeggen hoe verkeerd ze het wel niet hebben gedaan. Dat doen ze hier al jaren, elkaar vertellen wat ze allemaal wel niet fout doen, en ze komen geen stap verder. Het enige wat ik er van wil zeggen is wat ik in mijn hart voel: Toen ik het meisje huilend voor de districtsbestuurder zag staan brak mijn hart, want voor mij is het belangrijk dat ieder mens vrij is, zelf keuzes kan maken en zichzelf kan zijn.
Terwijl ik dit neerschrijf besef ik dat ikzelf nog veel werk te doen heb. Want............ ik ben zelf NIET vrij als ik een hoofddoek zie, er zit nog zoveel aan vastgeplakt, van het etiket onderdrukking, emancipatie tot kuddedieren, volgen zonder nadenken. Dat zijn mijn eigen beren waar ik mee speel en vecht. Ook ik heb nog een lange weg te gaan tot ik elke persoon tegenover mij onbevooroordeeld tegemoet kan treden. Voorlopig sla ik mezelf gewoon nog in elkaar als ik zulke dingen denk als ik iemand met een hoofddoek zie, want ik ken zo langzamerhand al verscheidene lieve en geweldige vrouwen MET hoofddoek. EN toen ik er met een over sprak vertelde ze dat voor haar juist een hoofddoek emancipatie is. Vrij van aan het ideaalbeeld moeten voldoen....... Tralala, daar moest ik even hard over nadenken, en ik denk er nog steeds over na. Wat is mijn hoofddoek? Welk keurslijf prop ik mezelf in? Oei, zoals ik al zei, ik heb nog veel werk te doen...

de school van Gulsuyu

En ik zal maar steeds schrijven over de school en ik begin er maar niet aan. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen, ik wil zoveel vertellen maar ik ben ondertussen de helft van wat er gebeurd is al weer vergeten.....
Het was zowel voor Emre als voor Timucin een nieuw begin dit schooljaar. Timucin ging voor het eerst naar school en Emre veranderde van school. Op: http://grensloos.blogspot.com/search/label/onderwijs%20systeem staat waarom we van school veranderen.

Ze gaan nu sinds een dikke maand naar school. Tot mijn eigen grote verbazing heb ik geen traan gelaten! Ze zijn ook zo dichtbij, de school staat meteen achter ons huis. De eerste keer dat ik in de school wandelde kreeg ik wel even een schok., de andere school leek wel een luxe school vergeleken met deze. Alles is oud en aan vervanging toe.

De school kampt met een chronisch geldtekort. De bijdrage van de staat aan de Turkse scholen is niet voldoende. Schoonmaakpersoneel, elektriciteit, verwarming en water om maar een paar te noemen worden niet of slechts gedeeltelijk vergoed door de staat. De manieren waarop de scholen proberen geld in te zamelen verschillen en hangen samen met de locatie en het sociaal-economische nivo van de wijk waar de school staat.


Op elke school is een ouderbijdrage, dit is noodzakelijk.. Er zijn 1500 leerlngen op onze school en de ouderbijdrage voor dit leerjaar is vastgesteld op 60 lira (35 euro). Het probleem is dat niet alle ouders dit kunnen betalen, er is veel armoede in deze wijk waardoor degene die wel kunnen betalen elk jaar een hoger bedrag moeten betalen om dat gat op te vangen.
In de betere wijken gaat het allemaal wat soepeler, de ouderbijdrage ligt hoger en vaak willen ouders leerlingen van minder goede wijken hun kinderen op een school in een goede wijk krijgen alhoewel dit verboden is. Dit gaat gepaard met een eenmalige "bijdrage" welke begint bij ongeveer 150 lira maar die tot 3000 lira kan oplopen al naar gelang van de populairiteit en de integriteit van de school. Om dit tegen te gaan is er een nieuwe regeling gekomen die inschrijving via internet regelt maar helaas gebeurd het nog veel. Ook wordt er door MvO elk jaar gewaarschuwd om geen geld te geven aan de school, elk kind heeft recht op gratis onderwijs. Hiermee wordt gedoeld op die eenmalige bijdrage maar veel ouders begrijpen dit verkeerd en daardoor wordt het moeilijk om de jaarlijkse ouderbijdrage in te zamelen. Al vanaf de eerste dag zag ik met lede ogen hoe ouders over de school praatten zonder te weten wat er precies allemaal in de school omgaat. Geldwolven, waar ging al dat geld heen etcetc. En op de school was het precies andersom..... waarom betaalden die ouders niet gewoon de bijdrage zodat de school kon doen wat nodig was.

Al vanaf dat ik klein was krijg ik de kriebels als ik ergens onrecht zie, of merken dat mensen elkaar verkeerd begrijpen. Maar in mijn pogingen om dat onrecht op te heffen gebruikte ik helaas meestal methodes die het er alleen maar erger op maakten of waarbij ik uiteindelijk het zwarte schaap werd. Ik moet bekennen dat ik er niet veel van leerde, een volgende keer hakte ik er weer met de botte bijl op los. Maar de laatste tijd schijnt er verandering in te komen. Ik krijg nog steeds de neiging om die botte bijl op te pakken, sta er ook nog wel mee in mijn handen, maar het lukt me zowaar om te stoppen voordat ik erop los hak en die bijl weer neer te leggen. Ik heb eindelijk geleerd dat reageren zonder eerst na te gaan wat er in MIJ leeft op dat moment alleen maar voor meer pijn zorgt, bij mezelf en bij de ander. Dus heb ik het over een andere boeg gegooid. Ik heb op sluikse manier het voor elkaar gekregen dat de directeur toestemming heeft gegeven voor een middag training voor al het personeel in...... geweldloze communicatie! in samenwerking met de turkse trainster Vivet.

Ondertussen werd ik ook nog door de juf van Timucin gevraagd om bij te springen als klassemoeder in de klas van 44 leerlingen (dit was in eerste instantie 56 dus is 44 al een verademing). Hier heb ik niet meteen ja op gezegd, want ze wilde iemand voor 5 dagen per week de hele dag en dat werd me teveel. Ik heb aangeboden om bij te springen wanneer nodig. En dan wilde men me nog in de ouderraad maar omdat dat ook 5 dagen per week was heb ik dat ook afgeslagen, wederom help ik als het nodig is, maar wel heb ik aangeboden om geld en materiaal in te zamelen voor de school. Zoals op de foto's te zien is heeft de school nogal het een en ander nodig. Omdat het school budget het niet toelaat worden dingen als gordijnen, kasten en soms computer klassikaal gekocht. De leerkrachten stellen hun prioriteiten en de ouders moeten dat dan betalen. Zo zijn de tafelkleedjes bv door onszelf betaald, dit om de haveloze staat van de klas wat op te vroljken. In sommige klassen zitten ouders die een tv geven, of een computer of kasten. Hierdoor zijn er dus ook verschillen tussen de klassen onderling.
Ik weet nog niet precies hoe ik het voor elkaar moet krijgen dus ideeen zijn van harte welkom, hulp wordt ook op prijs gesteld!!!!! Ik ga de grote fabrikanten denk ik aanschrijven om een maandelijkse bijdrage in schoonmaakmiddelen, en verder Turken en scholen in het buitenland . Ik wil een blog opzetten speciaal voor de school waarin ik de situatie uitleg en, als er iets binnenkomt, fotos en informatie over wat er met het geld/materiaal is gedaan.

Wel, het probleem van "wat zal ik toch doen als mijn kinderen allebei op school zijn" is hiermee in elk geval opgelost!