van de hak op de tak

Ik zie tot mijn schrik dat ik al meer dan een week niet geschreven heb. Niet dat ik niks te vertellen heb, ik kom er niet aan toe. E was 3 weken op tour met zijn toeristen. Wij, de kinderen en ik gaan altijd door 3 fases wanneer hij weg is. De eerste is wennen. Emre gaat s morgens om 7 uur al naar school en nu moet ik Timucin ook meeslepen. Die vindt dat niet altijd even leuk, bovendien moest hij nu ineens ook op dezelfde tijd als Emre op bed en het duurde elke avond een half uur voordat ze sliepen. Ik kan niet even snel meer alleen naar de winkel en elk winkelbezoek is plannen. Of Emre is druk bezig of Timucin moet eerst nog iets doen. Ze alleen laten is geen optie voor mij, niet in dit land waar elk moment een aardbeving kan komen.Verder had E zijn laptop meegenomen en dat was vreselijk, het einde van de wereld. Drie dagen lang heeft Timucin gehuild. Want onze ouwe computer is veels te langzaam, spelletjes doen het niet en de spelletjes die het wel doen zijn dom en saai. En de telefoon van E was er ook al niet om spelletjes mee te spelen..... De Meest Ongelukkige Kinderen Van De Wereld.

De tweede fase is heerlijk. We zijn gewend aan de situatie en doen waar we zin in hebben. Duidelijkheid voor iedereen omdat er maar een ouder is. Lekker voor een week of anderhalf..... Dan begint de derde fase. We beginnen hem te missen... Er moet elke dag even gebeld worden, er wordt honderduizend keer per dag gevraagd wanneer hij weer thuis komt. En ik mis iemand om alle momenten mee te delen, de verantwoording voor de kinderen mee te delen... De harmonie van de tweede fase is weg en iedereen wordt wat prikkelbaar. Ditmaal was Timucin wel heel erg prikkelbaar. Niets was goed, hij had een lage drempel en schreeuwde om het minste.

E is weer thuis. De eerste dag is een ellende. De kinderen zijn door het dolle heen en weten niet hoe ze dit moeten uiten. E en ik worden tot het uiterste getest. Na twee dagen is het of is hij nooit weggeweest en alles is weer normaal. Hij was ditmaal net op tijd om een klein wonder mee te maken: Timucin leest. Het lukt hem ineens om van letters naar woorden te gaan. Daarom was hij zo prikkelbaar, er zat iets geweldigs aan te komen! Sinds en maand of twee is hij druk aan het tekenen en letters aan het schrijven. Steeds werd ik gevraagd om woorden te spellen die hij dan zorgvuldig opschreef. En sinds een paar dagen schreef hij sommige woorden zelf, maar het lukte hem maar niet om een woord te lezen. Maar gisteravond had hij het door. Ineens kreeg hij in de gaten dat hij de letters aan elkaar kon plakken. En letter voor letter kwam het hele woord. Jongens wat een ontdekking, wat is hij blij.

Wat ben ik blij en dankbaar dat hij thuis heeft leren lezen en ik het hele proces van dichtbij heb mogen meemaken. Het is net als de eerste stapjes, de eerste woordjes en ik heb het op de voet kunnen volgen. Emre heeft ook thuis leren lezen al was hij wat eerder met vier en een half. Hij was net zoals Timucin al dagen niet te genieten. Toen op een middag hoorde ik hem een woord uit een boek zeggen. En nog een woord, de hele zin. Zijn gezicht glom en gloeide, het leek of de zon opging. Ik krijg nog steeds de tranen in de ogen als ik me dat moment voor ogen haal. Hij was zo opgelucht, trots en blij.

In mijn profiel staat "helaas niet homeschool-en". In Turkije moet het kind naar school anders komen de ouders in het gevang. Dit is een van de redenen waarom ik wel naar Amerika, Engeland of Belgie zou willen verhuizen, daar mag het wel, zonder problemen. Ik geniet zo van het natuurlijke leren van mijn kinderen. Zonder haast, zonder dwang, gewoon omdat ze het graag zelf willen leren. Emre kon niet wachten om naar school te gaan. Hij wilde wetenschapper worden en wilde daarom naar school om alles te leren wat een wetenschapper moet leren. Zijn enthousiasme is inmiddels tot onder het nulpunt gedaald. Dit doet mijn verdriet. Leren is leuk! Dat hoort het althans te zijn. Ik geloof niet dat een kind het nooit leert als het niet naar school gaat. Niet dat ik tegen school ben, niet elke ouder heeft het enthousiasme, de energie en de mogelijkheid om het kind zelf te onderwijzen. Ik zou echter zo graag wat vrijer zijn in mijn keuze.

Maar goed, ik ben niet vrij in die keuze. Maar ik kan er wel voor kiezen om te kijken wat ik WEL kan doen om het Emre zo aangenaam mogelijk te maken op school. En dat is op zich al weer een hele leerzame ervaring voor ons allebei. Leren dat we altijd een keuze hebben, het hangt er maar net vanaf hoe we er naar kijken.

onze keuken

Een van de redenen waarom ik in eerste instantie niet in dit huis wilde wonen was de keuken. We zijn hierheen verhuisd nadat de moeder van E overleed. Zijn vader kan niet alleen wonen maar vertikte het om bij ons of bij de broer van E te gaan wonen. Dus zijn wij bij hem ingetrokken.

Ik herinner me hoe mijn schoonmoeder in de winter in een ijskoude keuken stond te koken. Geen warm water dus ook ijskoude handen. Ik zag dan ook als een berg op tegen de eerste winter. De koude keuken hebben we echter opgelost door alle deuren open te houden waardoor het hele huis inclusief keuken door onze kolenkachel verwarmd wordt.
Het koude water is echter nog steeds een probleem. Iets wat ik me elke winter weer afvraag is of het water in Nederland nou ook zo koud was in de winter. Mijn handen doen vaak zeer na het wassen van groente ed.
Een ander probleem is dat er geen afzuigkap is. Elke maand moet de keuken van top tot teen ontvet worden. En dan de kastruimte....... niet dus. Maar inderdaad, wel een afwasmachine, geerfd van mijn schoonmoeder. Kijk dat is nu weer het interessante van Turkije, keuken zonder kasten en warm water maar wel een afwasmachien.

Het is echt niet mijn ideale keuken. De eerste jaren had ik er gewoon een hekel aan om in de keuken te zijn. Maar vorig jaar kreeg ik ineens de kriebels en heb ik de keuken geverfd. Het was een vreselijk karwei, de oude verf was afgebladderd en moest er dus helemaal afgehaald worden.
Met de kinderen de kleuren uitgezocht, groen en paars. De keuken zag er ineens een stuk vrolijker uit. Na de keuken heb ik dapper doorgezet met de hal. Dit was een heidens karwei, niet alleen alle oude verf eraf, alles moest ook nog eens geplamuurd en daarna geschuurd. Iedereen verklaarde me voor gek. De turkse manier van verven is met bleekwater afnemen en er daarna een laag overheen kwasten met een goedkope, sterk verdunde verf. Alle buren in dit gebouw hebben met de jaarlijkse schoonmaak ook de jaarlijkse verfbeurt.
De hal is oranje geworden, de kleuren steken schitterend bij elkaar af. Mensen die binnenkomen slikken eerst eens maar de meesten vinden het mooi als ze eenmaal gewend zijn. Ze krijgen nog meer om te wennen, dit jaar ga ik de slaapkamer diepblauw verven en de kamer een donkerbeige. Alle deuren worden paars. En waar het verven betreft ik ga niet meer alles afkrabben en plamuren, gewoon eroverheen verven, de traditionele turkse manier. Ach, zeg ik dan, als ik mijn verfkarwei in een dag geklaard heb, rare jongens die Hollanders!

nazar

Sinds een week of 2 dragen Emre en Timucin korte broeken. En sindsdien is het weer raak, kapotte knieen. Oke, alle kinderen vallen. Maar onze twee mannen vallen wel heel erg vaak. En elke keer is er iets kapot. Het valt de buren ook op. Twee jaar geleden vielen ze allebei zo vaak dat de buurvrouw voor hen ging lezen. Dit is een vers uit de Koran wat driemaal herhaald wordt, een bescherming tegen nazar oftewel het boze oog. Emre was die dag net op zijn hoofd gevallen. Na het lezen strooide ze zout over de kinderen, een ritueel. Sommigen geven een glas water, deze buurvrouw strooide dus zout. Precies in de wond, arme Emre. Het ging een paar dagen goed, geen valpartijen. Maar na een dag of 4 maakte Emre weer een beste smak. Hij schreeuwde savonds vanaf het balkon tegen de buurvrouw dat ze niet goed genoeg gebeden had, hij viel nog steeds.

Onze kinderen hebben werkelijk altijd wat. Valt Emre op de grond op zo'n manier dat er een steentje in zijn hoofd blijft zitten. Naar de kliniek om het te laten verwijderen. Een week later valt Timucin met zijn hoofd precies op een steen, 3 hechtingen. In een half jaar tijd brak Timucin tweemaal zijn arm... Het allermooiste kwam toen hij de arm voor de tweede keer in het gips had. Emre viel, elleboog uit de kom. Allebei met arm in de doek, een rechts de ander links. Ze noemen het hier nazar. Het effect van de negatieve gedachten van anderen, jaloezie, afgunst etc. Wij hebben voor turkse standaard twee mooie kindjes, ze zijn allebei 'blond'. Dat roept nazar op. Remedie is regelmatig voor hen laten lezen en een blauw oogje op hun kleren spelden. En dan is er nog een vers uit de Koran wat in een leren zakje om de hals wordt gedaan. Sommigen slachten zelfs een dier om onder de invloed van de nazar vandaan te komen. Vooral de Turkse vrouwen geloven in nazar. Sommigen gaan daarin heel ver, een vrouw vertelde mij dat ik niet zoveel naar de op de bank slapende Emre (toen nog baby) moest kijken, dat zou nazar op hem brengen.

E gelooft niet in nazar. Voordat de kinderen geboren waren ging ik regelmatig met hem mee op de bus (hij is gids). Er was een periode waarin alles mis ging, E had de ene (financiele) tegenslag na de andere. De chauffeur van de bus zei "nazar" en riep iemand in Konya die voor E moest lezen. E wilde dat niet maar tegensputteren hielp weinig. Zijn naam, geboortedatum, naam van zijn moeder en weet ik wat nog meer werd genoteerd en naar de Koranlezende Hoca gebracht. Een paar dagen later waren we thuis. Ik had een groot nazar oog in de kamer hangen. Die avond viel het zomaar PATS op de vloer in stukken. E en ik keken elkaar eens ongelovig aan, hoe kan dat nou? Vanaf dat moment ging het echter weer beter met E....

.

tekenen, knippen en plakken

Toen Emre maar geen interesse toonde in pen, papier en schaar begon ik te twijfelen aan mijn keuze om hem niet naar de kleuterschool te sturen. Kwam hij niet hopeloos achter te liggen met fijne motoriek en creatieve ontwikkeling...... Ik kocht prachtige knip en lijm boeken maar hij knipte alleen de plaatjes uit die hij kon gebruiken voor zijn spel. De pizzas werden niet in de oven gelijmd maar aan mij en aan Timucin gevoerd, evenals de appels die aan de boom hoorden te hangen en de taartjes die op het bordje gelijmd hoorden te worden. Zijn tekenontwikkeling leek ver achter te liggen Waar hij met moeite houterige poppetjes tekende maakten zijn leeftijdsgenootjes prachtige ronde hoofdjes en lijfjes. Wat zou dat straks worden in de eerste klas.

In de eerste klas werd heel veel getekend. Emre tekende nog steeds houterige poppetjes. Maar het eerste wat Timucin en ik elke dag deden als we Emre van school haalden was zijn tekenboek uit de tas halen en kijken wat hij nu weer getekend had. Hij was origineel, ik stond bij elke tekening weer versteld. Hij tekende speelgoed en computerspelletjes voor Timucin op zijn eigen houterige manier, Timucin adoreerde zijn grote broer.

We zijn nu een jaar verder, in de tweede klas wordt behalve tekenen ook sporadisch geplakt en geknipt. Afgelopen woensdag natuurlijk voor moederdag. Juf had een voorbeeld gemaakt, een hart met binnenin een gedichtje en wat mijn lieve moeder, je liefhebbende zoon tekst. Waar de andere kinderen juf een hart lieten tekenen ging Emre zijn eigen gang en maakte een grote bloem. En de tekst...... Ija, op de hele hele wereld is er niemand mooier dan jou, jij bent de aller aller aller aller mooiste. Toen ik het zag en hoorde kreeg ik tranen in de ogen van blijdschap en opluchting. Ik zie overal beren op de weg, maak me zo druk. Ik ben zo bang dat hij zijn originaliteit verliest, zijn eigen stem. Helemaal na de discussies met zijn juffrouw toen duidelijk werd dat het gaat om standaard, om de gemiddelde leerling, slimmer of dommer maakt niet uit, alles moet de standaardles volgen, er zijn geen uitzonderingen dus dommer krijgt prive bijles en slimmer verveelt zich dood. Het blijkt echter dat Emre zich niet zomaar laat standardiseren. Maar goed, ik had het over tekenen enzo.


Timucin heeft een dikke maand geleden het tekenen ook ontdekt en sindsdien is hij constant met pen en papier in de weer, alles wordt getekend en ook overal, zelfs als hij in bed ligt of op de wc zit. Ik maak me niet meer druk over motoriek en wat al nog meer en geniet gewoon van het geteken van mijn kinderen.


Momenteel favoriete bezigheid: restaurantje. Al het eten wordt getekend. Links en onder pizzas, het zwarte vierkantje is de prullebak, het rode rondje is biefstuk, daarboven een ijsje en een worstje, een sis kebab en een chocoladereep. Helemaal bovenin rechts is een zwart gat (uit de ruimte).

Redog eet sis kebab



pizzabakker






Na het eerste bioscoopbezoek werd thuis de hele bioscoop nagebouwd. De middelste doos is de kaartverkoop. Rechts speelt spiderman, links zit Harryin (vrouwelijke vorm van Harry) een menu te eten.

De affiches van de bioscoop incl. bioscoopmenu (popcorn en cola). Happy feet is van Timucin, Spiderman van Emre.




Het atelier

wie slaat wie

Het is ook hier ineens vreselijk warm. Dus heb ik dan eindelijk alle zomerkleren uit de dozen gehaald. En geleerd dat het niet slim is om alles ongestreken in de doos te doen. Ja, het leek toen een heel goed idee, hoppela in de doos en volgend jaar zien we wel weer. Maar nu moest ik dus honderdduizend t-shirts, broeken en bloezen strijken. Ik heb een gruwelijke hekel aan strijken en zoek steeds redenen om maar even achter die strijkplank weg te kunnen. En toen S van een jaar of 12 dus om de buurvrouw begon te roepen stond ik meteen bij het raam te kijken....

Zoon M van 15 van buurvrouw kwam er ook al vlot bij. Het ging al snel van gesprek naar geschreeuw naar rake klappen. M had de arme S bij de keel en schopte en sloeg hem waar hij hem maar kon raken. Ik zou net naar beneden rennen toen de tante van S aan kwam rennen. Met een grote schooltas begon ze op M om te slaan. Moeder van M kwam naar beneden en sloeg met een stok op S. Daarna begonnen moeder en tante op elkaar om te slaan. De vader van S was ook verschenen. De arme S kreeg eerst een beste tik van zijn vader, daarna nog een klap van zijn tante nadat die met de buurvrouw was uitgevochten. Daarna sloeg de moeder van M nog op M om. S werd naar huis geslagen, er werd op hem om geschreeuwd en getierd, moeder van M deed hetzelfde met M.

Het werd nog erger toen een andere buurvrouw even later op de koffie kwam. Of ik het allemaal had gezien. Ja, eerste rang, het was recht voor de deur.
-Nounounou, als het haar zoon was geweest, haar man had die andere man doodgeslagen!..........
-Huh? die man had alleen eigen kind maar een mep verkocht.....
-Ja, maar haar man zou de vrouw niet kunnen slaan, dat hoorde niet, dat was slecht daarom moest de man het dus ontgelden......
-Maar haar man sloeg haar wel, ik ben er zelfs al een paar keer tussen gekomen, wat is het verschil tussen je eigen vrouw slaan of een andere is dat dan niet even slecht?
-Jamaar, dat hoort gewoon niet...
-Eh, hij hoort jou ook niet te slaan...
-Als hij een andere vrouw zou slaan dan zou hij ook weer in elkaar geslagen worden door de man van die vrouw....

Van zulke logica zakt mijn broek af! Ik ben maar weer gaan strijken, dat kon ik in elk geval begrijpen...


PS
Na het strijken kwam ik tot de conclusie dat ik het er mezelf toch wel moeilijker op heb gemaakt nadat ik met die geweldloze communicatie ben begonnen. Het was altijd zo simpel om de ander te veroordelen. Wat ze wel niet dachten, wat voor dom en onnozel voorbeeld ze wel niet waren voor hun kinderen, waar die stomme eer wel niet toe leidde en waarom ze dat niet inzagen etcetc.
Niet dat ik inene al die oordelen kwijt ben, verre van dat. Maar ik kan maar niet stoppen om verder te denken, om er doorheen te zien. Wat er werkelijk achter zit. En ik eindig ermee dat ik eigenlijk sympatie voel voor de vrouwen terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil!!! Ik wil gewoon lekker razend kwaad op hen zijn, omdat hun manier van opvoeden monsters kweekt. Maar ik kan het niet.
Nog erger, ik zie mezelf vandaag of morgen ook nog op hen aflopen en vragen of ze zo graag wilden dat de ander zou zien dat hun zoon geen monster is, dat het hen zoveel pijn doet om te zien hoe de anderen hem veroordelen, dat het echt een goeie jongen is maar dat niemand de goede kanten ziet. Of dat ze zo moe is van de ruzies met haar zoon, dat ze zo graag wat rust wil, een time-out maar dat elke dag gevuld is met woordenwisselingen en ruzies met andere kinderen die gesust moeten worden. Dat ze hem zo graag wil begrijpen en vooral dat ze ook zo graag wil dat hij haar begrijpt. Dat ze het zo moeilijk vindt om altijd partij te moeten kiezen tussen haar man en haar zoon als die weer eens zitten te bekvechten...... O wat ben ik bang voor dat moment dat ik mijn mond niet meer kan houden. Bang dat ik mezelf volkomen ......... ja wat, dat ik mezelf volkomen voor gek zet.
En nu schiet ik in de lach terwijl ik dit schrijf. Wat zijn we toch een raar soort, wij mensenkinderen. Het is meer normaal om een ander een klap te verkopen dan om een ander empatie te geven. Oef, ik heb nog veel AF te leren.....

rantsoen

Ik heb mezelf op rantsoen gezet. Teveel tijd besteed aan schrijven te weinig aan de rest, mijn blog kreeg teveel prioriteit. Pas als ik klaar was met schrijven kwam de mail aan de beurt, ik kreeg reacties op mijn stukjes waar ik natuurlijk op moest reageren. Dan keek ik op de klok en schrok me wild, is het al Zo Laat!! Snel huis opruimen, eten koken, wassen, kinderen wilden aandacht, honden moesten eten, schoonvader moest eten, het was ineens een hectische huishouding.
Tel daar die akelige Het Is Nog Geen Zomer En Het Is Niet Meer Winter periode bij op, waarin alle kleren in een hoop naast het bed komen te liggen en de chaos is kompleet. Nee, geen foto deze keer, dat durfde ik niet aan.

Langzaam herwin ik terrein in de chaos. Ik vind het zelfs wel lekker om het grote verschil te zien als ik ergens opgeruimd heb. Ik merk dat ik in totale chaos veel wildere beslissingen maak, zoals een tas vol kleren van E weggeven, wat een zalig gevoel zo'n lege kast. E was eerst in paniek toen hij zijn lege kast zag, maar het lukte me hem gerust te stellen. Er zitten nog genoeg kleren in de dozen op de kast. Dat ik veel daarvan ook stiekum weg ga geven heb ik er maar niet bijgezegd.

Vanaf vorige week mag ik nog twee keer per week schrijven van mezelf.
Op deze blog. Want ik ben dus ondertussen ook begonnen met ampele pogingen om iets in het turks te schrijven. Vriendinnen werden jaloers, wilden ook een blog in het Turks. Een vriendin zeurt al lange tijd aan mijn hoofd. Ze wil zo graag dat ik mijn woorden op papier zet. Ze leert zoveel van mij, ik kan het op zo'n originele manier zeggen, zet haar zo vaak aan het denken...... Ik weet nog steeds niet wat ik met die woorden aanmoet. Ik kan me niet voorstellen dat ik wat te vertellen heb wat belangrijk voor een ander zou kunnen zijn. Ik ben maar een huisvrouw, heb alleen maar een HAVO diploma en twee jaar HBO. Ik begrijp het niet en ik durf het eigenlijk niet te geloven maar tegelijkertijd vind ik het ook een heerlijk gevoel om de ervaringen in mijn speurtocht naar harmonie in mezelf en in mijn relaties te delen met anderen en de ander daarmee te helpen. Ik voel me vol dankbaarheid dat ik het vermogen heb om een ander mee te slepen op mijn reis naar mezelf.
Eigenlijk, als ik eerlijk ben, ben ik bang dat een ander me arrogant zal vinden, dat ze me af zullen kraken, dat ik niet goed genoeg ben en dat ze me daar met mijn neus in gaan wrijven. Die angst heeft me lang verlamd, ik durfde niet aan de drang om te schrijven toe te geven en de wens om verhalen of een boek te schrijven heb ik vanwege die angst lange tijd in de diepvries gezet. Ik denk dat het tijd wordt om die wens te laten ontdooien en er aan toe te geven, wat heb ik tenslotte te verliezen. Ha, mijn huis zal nooit dat geordende huis worden wat ik me had voorgesteld, maar ach daar heb ik eigenlijk al mee leren leven. En wie weet word ik ontdekt en ga ik hopen geld verdienen en dan neem ik gewoon een butler in huis.