rantsoen

Ik heb mezelf op rantsoen gezet. Teveel tijd besteed aan schrijven te weinig aan de rest, mijn blog kreeg teveel prioriteit. Pas als ik klaar was met schrijven kwam de mail aan de beurt, ik kreeg reacties op mijn stukjes waar ik natuurlijk op moest reageren. Dan keek ik op de klok en schrok me wild, is het al Zo Laat!! Snel huis opruimen, eten koken, wassen, kinderen wilden aandacht, honden moesten eten, schoonvader moest eten, het was ineens een hectische huishouding.
Tel daar die akelige Het Is Nog Geen Zomer En Het Is Niet Meer Winter periode bij op, waarin alle kleren in een hoop naast het bed komen te liggen en de chaos is kompleet. Nee, geen foto deze keer, dat durfde ik niet aan.

Langzaam herwin ik terrein in de chaos. Ik vind het zelfs wel lekker om het grote verschil te zien als ik ergens opgeruimd heb. Ik merk dat ik in totale chaos veel wildere beslissingen maak, zoals een tas vol kleren van E weggeven, wat een zalig gevoel zo'n lege kast. E was eerst in paniek toen hij zijn lege kast zag, maar het lukte me hem gerust te stellen. Er zitten nog genoeg kleren in de dozen op de kast. Dat ik veel daarvan ook stiekum weg ga geven heb ik er maar niet bijgezegd.

Vanaf vorige week mag ik nog twee keer per week schrijven van mezelf.
Op deze blog. Want ik ben dus ondertussen ook begonnen met ampele pogingen om iets in het turks te schrijven. Vriendinnen werden jaloers, wilden ook een blog in het Turks. Een vriendin zeurt al lange tijd aan mijn hoofd. Ze wil zo graag dat ik mijn woorden op papier zet. Ze leert zoveel van mij, ik kan het op zo'n originele manier zeggen, zet haar zo vaak aan het denken...... Ik weet nog steeds niet wat ik met die woorden aanmoet. Ik kan me niet voorstellen dat ik wat te vertellen heb wat belangrijk voor een ander zou kunnen zijn. Ik ben maar een huisvrouw, heb alleen maar een HAVO diploma en twee jaar HBO. Ik begrijp het niet en ik durf het eigenlijk niet te geloven maar tegelijkertijd vind ik het ook een heerlijk gevoel om de ervaringen in mijn speurtocht naar harmonie in mezelf en in mijn relaties te delen met anderen en de ander daarmee te helpen. Ik voel me vol dankbaarheid dat ik het vermogen heb om een ander mee te slepen op mijn reis naar mezelf.
Eigenlijk, als ik eerlijk ben, ben ik bang dat een ander me arrogant zal vinden, dat ze me af zullen kraken, dat ik niet goed genoeg ben en dat ze me daar met mijn neus in gaan wrijven. Die angst heeft me lang verlamd, ik durfde niet aan de drang om te schrijven toe te geven en de wens om verhalen of een boek te schrijven heb ik vanwege die angst lange tijd in de diepvries gezet. Ik denk dat het tijd wordt om die wens te laten ontdooien en er aan toe te geven, wat heb ik tenslotte te verliezen. Ha, mijn huis zal nooit dat geordende huis worden wat ik me had voorgesteld, maar ach daar heb ik eigenlijk al mee leren leven. En wie weet word ik ontdekt en ga ik hopen geld verdienen en dan neem ik gewoon een butler in huis.