Ija

Mijn kinderen noemen mij Ija. Geen mama, moeder of Anne, de Turkse variant, maar gewoon Ija. Het is een bedenksel van Emre. Toen hij begon te praten was het niet mama of papa of baba (wederom turkse variant) maar Ija. Hoe origineel. En wat had hij een moeilijk dilemma praktisch opgelost. Want ik wilde geen Anne genoemd worden. Het grootste gedeelte van de zwangerschap hebben we bij mijn schoonouders gewoond en daar hoorde ik altijd kinderen gillen AnnEEEEE. Later begreep ik dat het gewoon komt omdat kinderen en moeders altijd schreeuwen want moeders staan meestal op het balkon als ze hun kinderen roepen en zijn binnen als de kinderen hen roepen. Dus moeten ze schreeuwen. Maar in die tijd heb ik een behoorlijke afkeer van dat woord gekregen. Anne werd het dus met zekerheid niet.

Ik hoopte wat stiekum op mama maar mijn schoonmoeder zag dat helemaal niet zitten. Want mama betekent voer in het turks en wordt ook tegen kleine kinderen gezegd: eet je mama op. Daar had ze wel gelijk in, behoorlijk onnozel om steeds met voer aangesproken te worden. Hoe Emre erbij kwam weet ik niet maar zijn eerste woord was 'Ija' En Timucin heeft dat van hem overgenomen. En tussen alle AnnEEEE's zit nu dus ook een IjAAAA, want ze schreeuwen net zo hard. Veel kinderen in de buurt spreken mij nu met Ija aan, en sommige volwassenen ook! Maar het klinkt wel komisch, de buurjongen heeft het steevast over 'de Ija's' als hij ons bedoeld.

Emre is nu bijna 8 maar het blijft Ija. Het wordt hem soms wel moeilijk gemaakt door de meer traditoneel denkende mensen. Het is toch niet respectvol om de moeder bij de naam te noemen, hij moet Anne zeggen. Als ik er tegenin breng dat ik niet met 'Anne' aangesproken wil worden dan krijg ik steevast te horen dat ik genoeg verturkst ben om eindelijk 'Anne" te heten. In het begin sprong ik altijd in de verdediging, nu vraag ik vaak dat als zij naar het buitenland zouden verhuizen zij dan met 'voer' aangesproken wilden worden. En de deur-dicht-gooier is altijd: "ik zie liever respect in gedrag dan in een naam."
Ach, ik begrijp hen wel, in het Turks is Anne bijna een heilige naam. Afgelopen zondag hoorde ik een gedicht over al de Turkse woorden waar Ana (oudturks) in voorkomt. Tientallen. En geen enkel woord met baba erin....... Leuke variant: waarom is er wel een ananas en geen babanas?

Ik hoop dat mijn jongens gewoon doorgaan met Ija. Al vraag ik me af wat mijn kleinkinderen dan zullen gaan zeggen. Oma is of AnneAnne (moeder van moeder) of BabaAnne (moedervanvader). Zou ik dan babaIja worden? Goed, voorlopig is Emre nog 7 en Timucin nog 5...... maar stiekum hoop ik dat ik gewoon 'oma' mag worden.