onwerkelijk gevoel

Soms als ik op straat loop krijg ik nog steeds een onwerkelijk gevoel: het idee dat ik, Sija, in een straat in Istanbul loop en dat dat normaal is! Als het me overkomt is het altijd mooi weer en loop ik zonder jas. Een soort van vakantie gevoel terwijl ik gewoon naar de winkel loop om waspoeder te halen. Op dat moment voel ik me heerlijk, vrij, onbekommerd en zo licht. Vijf minuten later sta ik meestal weer met beide voeten op de grond als ik naar al de verschillende merken waspoeder kijk en me afvraag of er in Nederland nog meer merken zijn, of als ik met mijn hoofd in de wolken struikel over een losse steen. En dan vraag ik me af of ik in Nederland nu ook zulke momenten zal hebben als ik eindelijk weer eens die kant uit kan komen. Het is tenslotte al bijna 8 jaar geleden.

Voor mij zal wandelen in de Nederlandse straten, een praatje met iemand uit het dorp zo ontzettend vreemd voelen, terwijl als je naar me zou kijken van een afstand het een heel normaal tafereel zou zijn. Een vrouw die Nederlands/Fries spreekt tegen iemand anders, die Nederlands spreekt tegen haar kinderen. Maar normaal is voor mij de straten van Istanbul, kinderen die in het Turks antwoorden. En dat is weer vreemd voor een Turk die naar ons kijkt.

Toen ik erover dacht om naar Turkije te verhuizen zei een van mijn (oudere) medewerksters bij de PTT tegen mij: "Jij hebt je hier nooit thuisgevoeld, ga en probeer het daar, misschien voel je je daar thuis". Ze had gelijk, ik heb me nooit thuisgevoeld in Nederland, niet het idee dat ik ergens bijhoor, ergens een deel van ben. Ik voelde me altijd buitenstaander. Maar dat verandert niet als je van geografische positie verandert, daar kwam ik later achter. Ik nam mezelf en mjn gevoelens mee. Het enige verschil was en is dat ik me nu op mijn plaats voel in het niet op mijn plaats voelen. Ik ben hier echt een buitenstaander, ik hoor er niet bij. Ik hoef me niet meer vreemd te voelen als ik me zo voel.

Internet opende voor mij een nieuwe wereld, ik ontdekte mensen die net zoals ik dachten! Het gevoel dat je er niet bijhoort is normaal. Niet willen toegeven aan de norm gewoon omdat dat de norm is, rebelleren, de wereld willen veranderen. Het fanatieke van mijn jeugd is er wat af. Ik wil nog steeds rebelleren. Ik ga nog steeds tegen "de norm" in. Maar ik doe het nu bedaard. Ik probeer de verandering te zijn die ik in de wereld wil zien (Gandhi). Soms is dat niet genoeg voor mij en kom ik met zwaarder geschut maar dat leidt nooit tot het gewenste resultaat, meestal kom ik alleen maar verder van mijn doel af. Maar er zijn ook momenten dat ik mijn geduld bewaar, probeer de ander te begrijpen en het me lukt de verandering te zijn die ik waar dan ook wil zien.

Zo was het in onze straat normaal om stenen naar straathonden te gooien en naar hen uit te halen. Dit kwam voort uit angst om aangevallen, gebeten te worden, angst dat de kinderen een of andere ziekte van de honden op zouden lopen. Op een dag kon ik het niet langer aanzien, de manier waarop de kinderen in de straat met een moeder en pup omgingen werd me teveel. Nu negen maanden later wonen er drie straathonden in onze straat. Het zijn *onze* honden. Ze zijn ingeent en gesteriliseerd. En de kinderen hebben geleerd om de honden te aaien, met ze te spelen. Iets wat een jaar geleden nog onwerkelijk was. En waarvan mensen nog steeds zeggen: en wat denk je dat je hiermee hebt bereikt, het zijn maar drie honden... Ja, het zijn maar drie honden. Maar het zijn minstens 10 kinderen en 20 volwassenen. En het is gewoon mieters om even dat onwerkelijke gevoel te hebben als ik een klein kind zie wat een praatje maakt met een van onze honden, een kind wat geleerd heeft dat een hond een kameraad kan zijn.