Ons Dorp

We wonen in een wijk met veel immigranten uit de dorpen van Turkije. Zo zijn de ouders van mijn man hier ruim 35 jaar geleden heen verhuisd vanuit Malatya in het zuidoosten. Alhoewel mijn man dus zo'n beetje zijn hele leven in Istanbul heeft gewoond zegt hij nog steeds Malatya als je vraagt waar hij vandaan komt. Het dorp waar de familie vandaan komt is belangrijk en wordt steevast gevraagd.

Veel ouderen en moeders met kinderen gaan in de zomer naar hun "dorp". Emre weet al jaren de naam van Ons Dorp: Donkerbroek. Elk jaar krijg ik weer de vraag: "wanneer gaan wij naar Ons Dorp?" Voor Timucin was het altijd nog wat vaag, dat Donkerbroek. Maar niet sinds afgelopen herfst, sinds hij zijn Tante Joka voor het eerst heeft gezien. Hij wilde altijd al graag een keer naar Nederland maar nu is het helemaal raak. Gisteren keken we op internet via de satelliet naar Ons Dorp. De straat waar ik opgegroeid ben, en natuurlijk de straat van Tante Joka. Ze wilden meteen onderweg, het leek ineens zo dichtbij. En ik kreeg een beetje last van heimwee. En medelijden met mijn kinderen die hier tussen het beton opgroeien en niet de mogelijkheid hebben om elke vakantie naar een dorp te gaan waar ze volop kunnen spelen in het gras.

Een dik uur later waren we aan het wandelen, het is heerlijk voorjaarsweer en overal is het groen. Met groen bedoel ik de groenstroken die we overal hebben ontdekt. Gelukkig zijn er veel bij onze wijk. Een van onze favoriete plekken is een breed pad op een heuvel boven een snelweg. Onder je razen de auto's voorbij. Maar langs het pad is het allemaal bloemen. We hebben in het gras gelegen, vlinders achternagezeten. Veel verschilllende bloemen bekeken, het verschil gevoeld tussen pluizig zacht gras en gras zo hard en scherp dat je je vingers er aan kunt snijden. We hebben een lieveheersbeestje gered van een pad waar het elk moment vertrapt kon worden door mensenvoeten, we voelden ons helden toen weer door de lucht vloog. Graszaad geplukt en over elkaar uitgestrooid en paardebloempluis geblazen. En ik ontdekte zelfs een forsythia in het wild, de struik die onze tuin stond toen ik een kind was. Weer heimwee. Weer gepraat over Ons Dorp, over de tuin, de grote boom waar ik graag onder zat. Het was een heerlijke middag. In het groen. In Istanbul, een stad met zo'n 15 miljoen inwoners. Als we dan niet naar Ons Dorp kunnen dan moeten we Ons Dorp maar naar ons toe halen. Met genieten van de groenstroken en tomaten kweken op het balkon.