van de hak op de tak

Ik zie tot mijn schrik dat ik al meer dan een week niet geschreven heb. Niet dat ik niks te vertellen heb, ik kom er niet aan toe. E was 3 weken op tour met zijn toeristen. Wij, de kinderen en ik gaan altijd door 3 fases wanneer hij weg is. De eerste is wennen. Emre gaat s morgens om 7 uur al naar school en nu moet ik Timucin ook meeslepen. Die vindt dat niet altijd even leuk, bovendien moest hij nu ineens ook op dezelfde tijd als Emre op bed en het duurde elke avond een half uur voordat ze sliepen. Ik kan niet even snel meer alleen naar de winkel en elk winkelbezoek is plannen. Of Emre is druk bezig of Timucin moet eerst nog iets doen. Ze alleen laten is geen optie voor mij, niet in dit land waar elk moment een aardbeving kan komen.Verder had E zijn laptop meegenomen en dat was vreselijk, het einde van de wereld. Drie dagen lang heeft Timucin gehuild. Want onze ouwe computer is veels te langzaam, spelletjes doen het niet en de spelletjes die het wel doen zijn dom en saai. En de telefoon van E was er ook al niet om spelletjes mee te spelen..... De Meest Ongelukkige Kinderen Van De Wereld.

De tweede fase is heerlijk. We zijn gewend aan de situatie en doen waar we zin in hebben. Duidelijkheid voor iedereen omdat er maar een ouder is. Lekker voor een week of anderhalf..... Dan begint de derde fase. We beginnen hem te missen... Er moet elke dag even gebeld worden, er wordt honderduizend keer per dag gevraagd wanneer hij weer thuis komt. En ik mis iemand om alle momenten mee te delen, de verantwoording voor de kinderen mee te delen... De harmonie van de tweede fase is weg en iedereen wordt wat prikkelbaar. Ditmaal was Timucin wel heel erg prikkelbaar. Niets was goed, hij had een lage drempel en schreeuwde om het minste.

E is weer thuis. De eerste dag is een ellende. De kinderen zijn door het dolle heen en weten niet hoe ze dit moeten uiten. E en ik worden tot het uiterste getest. Na twee dagen is het of is hij nooit weggeweest en alles is weer normaal. Hij was ditmaal net op tijd om een klein wonder mee te maken: Timucin leest. Het lukt hem ineens om van letters naar woorden te gaan. Daarom was hij zo prikkelbaar, er zat iets geweldigs aan te komen! Sinds en maand of twee is hij druk aan het tekenen en letters aan het schrijven. Steeds werd ik gevraagd om woorden te spellen die hij dan zorgvuldig opschreef. En sinds een paar dagen schreef hij sommige woorden zelf, maar het lukte hem maar niet om een woord te lezen. Maar gisteravond had hij het door. Ineens kreeg hij in de gaten dat hij de letters aan elkaar kon plakken. En letter voor letter kwam het hele woord. Jongens wat een ontdekking, wat is hij blij.

Wat ben ik blij en dankbaar dat hij thuis heeft leren lezen en ik het hele proces van dichtbij heb mogen meemaken. Het is net als de eerste stapjes, de eerste woordjes en ik heb het op de voet kunnen volgen. Emre heeft ook thuis leren lezen al was hij wat eerder met vier en een half. Hij was net zoals Timucin al dagen niet te genieten. Toen op een middag hoorde ik hem een woord uit een boek zeggen. En nog een woord, de hele zin. Zijn gezicht glom en gloeide, het leek of de zon opging. Ik krijg nog steeds de tranen in de ogen als ik me dat moment voor ogen haal. Hij was zo opgelucht, trots en blij.

In mijn profiel staat "helaas niet homeschool-en". In Turkije moet het kind naar school anders komen de ouders in het gevang. Dit is een van de redenen waarom ik wel naar Amerika, Engeland of Belgie zou willen verhuizen, daar mag het wel, zonder problemen. Ik geniet zo van het natuurlijke leren van mijn kinderen. Zonder haast, zonder dwang, gewoon omdat ze het graag zelf willen leren. Emre kon niet wachten om naar school te gaan. Hij wilde wetenschapper worden en wilde daarom naar school om alles te leren wat een wetenschapper moet leren. Zijn enthousiasme is inmiddels tot onder het nulpunt gedaald. Dit doet mijn verdriet. Leren is leuk! Dat hoort het althans te zijn. Ik geloof niet dat een kind het nooit leert als het niet naar school gaat. Niet dat ik tegen school ben, niet elke ouder heeft het enthousiasme, de energie en de mogelijkheid om het kind zelf te onderwijzen. Ik zou echter zo graag wat vrijer zijn in mijn keuze.

Maar goed, ik ben niet vrij in die keuze. Maar ik kan er wel voor kiezen om te kijken wat ik WEL kan doen om het Emre zo aangenaam mogelijk te maken op school. En dat is op zich al weer een hele leerzame ervaring voor ons allebei. Leren dat we altijd een keuze hebben, het hangt er maar net vanaf hoe we er naar kijken.