Vandaag was het dan officieel Kinderdag. Het wordt gevierd in stadions en op schoolpleinen, met parades en volksdansen en gedichten en liederen. Ik noem het officieel liederen want het zijn van die standaard versjes met pompeuse tekst en met piano begeleiding, althans op de scholen. In de stadions (waar alle scholen van een wijk zijn verzameld) is het een beetje moderner van aanpak al zijn die gedichten er nog steeds een belangrijk onderdeel. De gedichten zijn ook zo officieel, over hoe de republiek werd uitgeroepen, de vijand verslagen, nationalisme met een hoofdletter N. Toen de kinderen kleiner waren ging ik met hen naar de school achter ons huis om de hele poppenkast te zien. We gingen laat zodat we niet naar de officiele blabla hoefden te luisteren. De volksdansen waren altijd leuk, er zat ook altijd wat moderns tussen. Maar altijd kwamen er dan weer kinderen tussendoor met gedichten, kindjes van 6 jaar die het over de republiek hebben, over de taak van de burger.
Maar goed, we hadden al genoeg volksdansen gezien en wij besloten om naar het museum van moderne kunst te gaan. Deze had volgens een artikel op internet een labirant georganiseerd voor kinderen, vol met spelletjes, raadsels en presentjes. Emre was zo enthousiast, hij is gek op zulke dingen. Om 9 uur vertrokken we per dolmus, trein, boot en om half 12 waren we bij het museum. Daar werd onze pret snel gedrukt. We hadden moeten reserveren, het was alleen voor groepen. Mooi dat dat niet op de informatiesite op internet stond, daar werd iedereen uitgenodigd. Na wat gekibbel kregen we een snelle privetour. Daarna hebben we nog ruim 2 uren de andere tours gevolgd.
Het was op zich origineel. Overal in het museum waren routes in verschillende kleuren. Op die routes stonden dozen met daarin raadsels over een van de schilderijen. Onder dat schilderij was dan een doos met iets erin. Die voorwerpen wezen met elkaar weer een schilderij aan. Arme groepen, zij mochten maar 1 kleur doen, wij hebben ze allemaal gedaan. Daarna een grote kamer vol met tekenmateriaal waar ze zich met verf hebben uitgeleefd. Voor het eerst in hun leven met plakkaatverf. Ze genoten. 
Op de scholen in Turkije is handenarbeid een vak wat erbijhangt. Kinderen krijgen opdrachten die ze vaak thuis moeten uitvoeren. Materiaal moeten ze zelf aanschaffen. Plakkaatverf is loeiduur en wordt dus niet gebruikt. In plaats daarvan moeten we het met waterverf doen. Ze lieten me beloven dat ik ook plakkaatverf ga kopen, ik herinnerde me de fijne momenten op school met die verf. Het meisje wat ons de rondleiding gaf vertelde dat ze vooral met achterstandskinderen, "arme" kinderen werkten. Deze waren ook in de tekenkamer, het was een groot contrast met de andere groepen die er waren. Een jongen wilde beslist op de foto.
Hij was doof en riep zijn vriend erbij. Die had die morgen een gedicht voorgedragen op school vandaar zijn mooie kleren, een kostuum wat hij had gekregen toen zijn broer ging trouwen. Het was te groot, op de groei gekocht.... Ik wilde hem het internetadres van mijn blog geven maar bedacht me net op tijd dat ze waarschijnlijk van hun leven nog nooit achter een computer hadden gezeten. Hij was zo blij toen hij de foto terugzag op mijn camera. Voelde me ineens even heel klein toen ik dat blije gezicht zag. Alleen omdat ik een foto van hem had gemaakt, zo blij omdat hij zichzelf op de camera kon zien. En daar loop ik te mopperen over een misverstand in een museum en een boekenbeurs die er niet is en mijn kinders die niet genoeg handenarbeid krijgen..... Luxe problemen.... De jongen laat me nog steeds niet los, evenals de andere kinderen, hun oude kleren, de ongewassen en ongekamde haren, de kapotgetrapte schoenen. Het was een akelig contrast met de andere kinderen die speciaal voor deze dag op hun paasbest gekleed waren. Had ik niet al een keer genoemd dat Turkije voor mij vooral het land van tegenstellingen is? Maar gelukkig, toen ze eenmaal aan het verven en tekenen waren bleek dat ze toch allemaal stuk voor stuk vooral kind waren. Het was heerlijk om te zien hoe zo'n 50 kinderen zich stuk voor stuk artistiek aan het uiten waren en helemaal vergeten waren wat ze droegen. Want zowel het paasbeste jurkje als de oude broek werden even vies, kunst maakt geen onderscheid tussen rijk en arm.
Alles wordt versierd met vlaggen
in de trein
op de boot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten