het openbaar vervoer

Gisteren moest ik naar de tandarts. Ik ga graag naar de tandarts want dan kan ik met de dubbeldekker. Daarbij heb ik een hele lieve tandarts. Wat tandarts betreft ga ik nooit meer naar Nederland, maar dat terzijde, we hadden het over de dubbeldekker. Ik zit zo graag bovenin, en dan het liefst helemaal voorin. Net of bekijk je de wereld vanaf een rijdende toren, oke, toren-tje, zo hoog is ie nu ook weer niet... Het is een spannend moment als de bus eraan komt, ze hebben de meest prachtige kleuren doordat ze als rijdende reklameborden worden gebruikt. Stiekem even denken dat ik heeeel ver weg ga, want dat idee krijg ik automatisch als ik de bus aan zie komen. Hetzelfde gevoel als wanneer ik met de intercity bus door Turkije reisde. De hele nacht in de bus, van de ene kant van Turkije naar de andere. Het opgewonden gevoel als ik in het enorme busstation stond waar iedereen stond te schreeuwen, overal mensen in en uitstapten. De stations zijn overal gemoderniseerd, het is nu veel overzichtelijker maar ik mis dat chaotische. Elke keer als ik in Antalya bij het busstation langsliep kreeg ik de kriebels en wilde ik mijn rugzak pakken en in een bus stappen. Een foto van het oude busstation houden jullie tegoed, ik heb lang op internet gezocht maar niets kunnen vinden.

Het openbaar vervoer in Turkije is uniek. Overal rijden minibusjes, deze rijden zonder vaste tijd. Je staat gewoon ergens langs de kant van de weg te wachten en steekt je hand op als er een voorbij komt. Dan zijn er de stadsbussen. Er zijn honderden verschillende lijnen in Istanbul en duizenden bussen. Maar ik red me al aardig. Afgelopen weekend ben ik met een van de intercontinentale stadsdiensten naar het Europese gedeelte gereisd.
Over de Bosporus brug. Het blijft elke keer weer magnefiek. Oke, degene naast me staat in mijn oor te ademen zo vol zit de bus want openbaar vervoer heeft veel staanplaatsen, en men blijft instappen ook al staat het vol. Maar ik had een standplaats bij het raam en ik kon van het uitzicht over de Bosporus genieten.

Vervolgens zijn er treinen. Hier maken we veel gebruik van, snel en goedkoop. En interessant. Gisteren ging ik met de trein terug en tot mijn grote verbazing rijdt er ineens iemand een kruiwagen naar binnen met daarop twee grote balen. Turken slepen altijd vanalles overal mee heen. Op de vliegvelden zie je ze met balen, bij de bussen, bij de treinen en ik vraag me nog steeds af wat ze allemaal toch met zich meeslepen. Het is al verschillende keren voorgekomen dat we bijna ons station misten omdat er midden in het gangpad, of nog leuker, precies voor de deur, balen waren neergezet zodat we er niet langs konden.

Iets anders waar we graag gebruik van maken is de veerboot van het ene continent naar het andere. Heerlijk met een kop thee op de boot. Istanbul vanaf het water bekijken, het Topkapi paleis, de skyline met moskeeen en hangbruggen. Voor de kinderen is het een feest om met het openbaar vervoer te gaan, zolang we maar niet in de gewone bussen stappen.


Na de boot willen ze in de tram of de metro. Niet de gewone moderne metro maar de kleine, 125 jaar oude metro die werkt met een kabel. Het ritje duurt maar een paar minuutjes maar het is een geweldige ervaring.
Vervolgens is er de oude tram die heen en weer pendelt over de meest populaire winkelstraat waar onder ander ook het Nederlandse consulaat gevestigd is.

Dan is er nog de moderne metro, de moderne tram, de dodenrit met een taxi.....Wat vervoer betreft is Istanbul voor mij en voor de kinderen een gigantisch attractiepark en kunnen we de hele dag met vervoer alleen wel zoet zijn.