les in luisteren

Ik zit graag 's morgens vroeg achter de computer. Emre naar school (hij gaat om 7 uur, school is in 2 groepen verdeeld, een groep gaat in de morgen de andere in de middag) Timucin nog in bed en heerlijk rustig. Vanmorgen was Timucin vroeg, nog voordat Emre de deur uit was kwam hij uit bed. En hij wilde film kijken. En ontbijt. Film uitgezocht, ontbijt gemaakt en ik weer achter de computer. Maar steeds was het: kijk, nu wordt het spannend! Kijk, blijven kijken! Kijken, je kijkt niet! Toe nou, kijk nou!.... Ik keek eens met een strenge blik naar het kleine monster wat mij van de computer afhield, en wilde zeggen dat ik even rustig achter de computer wilde zitten en of hij zich even stil kon houden. Maar ik zei niets. Hij zat daar zo mooi, liet zijn knuffel ook film kijken en ik smolt. Hij vindt het gewoon fijn om samen te kijken, samen te zitten. Dus ben ik lekker met hem samen op de bank gaan zitten, kop thee erbij, kind tegen me aan.

Hij kan het nog niet zo goed zeggen.
En tegen de tijd dat hij geleerd heeft om het goed te zeggen heeft hij ook geleerd om zijn mond te houden en zijn behoeftes op de achtergrond te laten mokken, want vragen is vaak zo frusterend. Als je zin in een koekje hebt moeten we bijna eten, als je nog even wilt spelen moet je op bed. Als je iets interessants wilt vertellen moet je je even stilhouden omdat er iemand aan het praten is....

Het is me gelukt om deze keer de boodschap te horen, het lukt me lang niet altijd. Want vaak gaat het met boosheid of frustratie gepaard en dan is het een stuk moeilijker om te smelten. En met volwassenen is het helemaal moeilijk. Ik had nooit gedacht dat ik op een dag zou zeggen dat ik van mijn kinderen leer. Maar ik ben blij dat ik het ontdekt heb. We leren samen, ik leer hen de regels, zij leren mij om het absurde van veel van die regels in te zien en gewoon van het moment te genieten. Samen op de bank zitten. Een warme kop thee, een warm kinderlijfje en een spannende film. Wat wil ik nog meer....