nothing is for nothing....

Ter nagedachtenis van de slachtoffers van de schietpartij op de Technische universiteit in Virginia

Al weken zit ik me te ergeren aan een tweetal puberjongens uit ons gebouw. Eigenlijk erger ik me al jaren, ze spoken de meest vreemde dingen uit. Vorig jaar was hun populaire spel kinderworstelen. Ze lieten de kleintjes tot een jaar of 6 tegen elkaar vechten. Als het uit de hand liep dan kwamen ze er altijd onderuit, de moeders hadden vaak niet in de gaten dat hun vechtende kinderen tegen elkaar opgezet waren. Dit jaar hebben ze een nieuwe hobby, de honden ophitsten. Het begon met auto's. Ze hebben het nu voor elkaar dat de honden luid blaffend achter elke auto aanjagen. Daarna kwamen andere honden, en nu ook kinderen. Vooral de honden tegen schoolvriendjes ophitsen vinden ze prachtig. Alsof dat nog niet genoeg is zitten ze de honden te treiteren en doen ze hen daarmee ook pijn.

Ik ben een keurig gedresseerde hond. Zodra ik geblaf of gepiep hoor denk ik: "rotjongens, ze zijn weer bezig" (en nog meer maar dat kan ik beter niet opschrijven), en loop ik naar het raam om te controleren. Ongeveer 1 op de 5 keer is het raak en krijg ik het beeld wat ik verwacht. En dan hang ik weer uit het raam te roepen of sta ik me op te vreten in stilte, en het gaat van kwaad tot erger. Gisteren kwam al dat wekenlange binnenvetten tot een uitbarsting. Takkie werd opgehitst om achter een jongen aan te gaan. De jongen stond achter het hek van een huis en durfde de straat niet op, Takkie zat klaar voor de aanval. Ik moest Takkie afstraffen, dit kan goed verkeerd gaan. Ik was zo kwaad en ik gaf de buurjongen een beste pets. Daar schrok ik zelf van, ik sla nooit. Maar de buurjongen lachte me in mijn gezicht uit, waar maakte ik me zo druk om.... Ik heb nog even op hem om staan ketteren en daarna ging ik zeer gefrustreerd naar binnen toe. Dat deze aanpak niet succesvol was wist ik al op het moment dat ik het uitvoerde. Maar ik voelde me zo machteloos en ik wilde even niet weten wat er mij omging. Ik wilde alleen Loeikwaad zijn, om de angst voor de honden maar te overstemmen. Want ik ben zo bang dat vandaag of morgen ze echt iemand gaan bijten en dan is het mis. Het zijn goeie lobbessen, maar al dat getreiter en gehits maakt zelfs mij bloeddorstig. En als ze bijten dan is het over met mijn honden, dan moeten ze weg op zijn minst.

s Avonds las ik over de jongen die op de Technische Universiteit in Virginia meer dan 30 kinderen had doodgeschoten, een jongen met veel problemen, een jongen die zo luid om hulp schreeuwde maar op een manier die niemand begreep. Ik dacht aan de buurjongen en ik zag ineens een schreeuw om hulp, om aandacht. Laatste jaar van de 8 jaar leerplichtwet. Volgend jaar aan het werk. Ze zitten op school omdat ze moeten. Ze moeten straks werken, met 15 jaar. Hun dromen? Hun idealen? Hun toekomst...... Niet de mogelijkheid om een baan te kiezen, blij zijn als ze ergens kunnen beginnen voor een hongerloon. Te groot om te spelen maar klein genoeg om naar school te moeten, naar iedereen te moeten luisteren. Zich niet veilig voelen, vader met losse handen, oudere broer met losse handen, altijd ongelijk hebben, altijd het onderspit moeten delven.
Een eigen keuze voor zijn leven willen maken. Gehoord willen worden, gerespecteerd, rechtvaardigheid. Machteloosheid en hulpeloosheid als er niet met die behoeften van hem rekening wordt gehouden. Kinderen en honden ophitsen geeft misschien dat gevoel van macht, dat hij mij uitlachte was misschien omdat hij zich geen houding wist te geven. Want ik weet dat ik belangrijk voor hem ben, hij komt altijd weer bij mij terug.

En dat deed hij vanavond toen ik de pup op de heuvel eten ging brengen (daar gaat het overigens goed mee, springt als een konijn door het gras). Ik zou nee zeggen, ik was bang. Maar ik dacht aan de jongen in Virginia en ik zei oke. Nog twee jongens gingen mee. Ik genoot van hun gezelschap en ik had hem wel door elkaar willen rammelen: Waarom de ene dag een sadist en de andere dag een lammetje. Maar hij weet dat waarschijnlijk zelf niet eens. Misschien voelde hij ook wel dat ik me anders opstelde, iets wat ik me gisteravond bewust had voorgenomen.

Het is moeilijk om de verandering te zijn die ik in de wereld wil zien. Het gaat met vallen en opstaan en vaak verlies ik het doel uit het oog. Maar elke keer word ik weer teruggeroepen, soms op een zachte manier, soms hardhandig, zoals gisteren toen de dood van meer dan 30 jonge mensen mij deed inzien dat ik de verkeerde kant opwandelde. Ik had zo graag dat het me op een meer vreedzame manier werd duidelijk gemaakt. Maar het schijnt dat we het soms alleen op de hardhandige manier kunnen leren. E schreef me ooit eens, "nothing is for nothing least of all dying". De enige manier om troost te vinden bij zo'n afschuwelijk drama is om dat voor ogen te houden en mijn les eruit te leren.
Ik vertik het om dingen te zeggen als: waar gaat dit naar toe, wat voor wereld leven we in en andere doempraterij. Ik kies ervoor om te kijken naar hoe mjn gedrag beinvloed werd door dit drama, dat het mij geholpen heeft om iemand die ik had afgekapt weer een hand toe te reiken.