geweldloze communicatie

Oke, ik ben twee dagen lang ondergedompeld in geweldloze communicatie. Het is allemaal wat warrig in mijn hoofd, niet in de laatste plaats omdat GC een taal is die woorden gebruikt die ik al lang vergeten was. Neem nu het woord mededogen. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dat woord voor het laatst gehoord heb in een gewoon gesprek, zowel in Nederlands als in Turks. In het Turks ken ik deze woorden dan ook niet. En dus had ik een heleboel nieuwe woorden te leren het afgelopen weekend.

Geweldloos Communiceren heet in ons huis de taal van het hart, zo noemt Emre het. Voor mij is geweldloos communiceren de plaats voorbij winnen en gelijk krijgen, de plaats waar we proberen werkelijk contact te maken met de ander. Het is een zwaar afkickproces, ik zit nu in de fase dat ik meteen in de gaten heb wanneer ik winnen en gelijk krijgen op de voorgrond zet, dit is ongeveer 99.9% van al mijn communicatie. En elke keer weer zie ik dat gelijk krijgen me echt niet gelukkiger maakt. Maar het voelt zo vertrouwd en het is een sprong in het donker om het los te laten. Gisteren heb ik me in het diepe gewaagd, eventjes. Kijken waarom ik wil winnen en gelijk wil hebben. Het was pijnlijk en moeilijk. Maar de rust en de ruimte die erna volgden zijn hemels.

De juf van Emre. Al weken, wat zeg ik, maanden loop ik met haar in mijn hoofd rond. Ik had Vivet, de trainster al gezegd dat ik speciaal met dat probleem wilde werken, ik wilde graag leren om met haar in gesprek te gaan zonder mezelf te verliezen en daardoor of loeikwaad te worden of dicht te klappen uit angst daarvoor. In 40 minuten lukte het mij om haar los te laten. Ik had me aan haar vastgeklampt, hoe verkeerd ze het wel niet deed, hoe Emre er onder leed....... en onder al dat projecteren zat ....... ik! Mijn schooltijd, het plagen van de andere kinderen. Hoeveel mutsen ik wel niet kwijt geraakt ben, de blauwe plekken, mijn fiets die steeds weer stuk was of een lege band had. Nee, het was niet het plagen wat zo diep zat, het was dat ik me zo hulpeloos voelde, hulpeloos, hopeloos, bang en alleen. Zo'n behoefte aan bescherming die ik niet kreeg. En dat gevoel plaagt me nu, dertig jaar later nog steeds. Alleen heb ik het leren bedekken zodat ik het maar niet hoef te voelen. Ik wordt boos, ik klap dicht, ik loop weg, ik word gemeen. En ik sla mezelf steeds weer verrot als ik weer het onderspit heb gedolven.
Gisteren kwam ik erachter dat ik nog steeds die behoefte aan bescherming heb, maar ik zie nu dat ik de mogelijkheid heb om een weg te kiezen waarin ik mezelf bescherming kan geven of bescherming kan vragen. En daardoor de gevoelens van hulpeloosheid en hopeloosheid elimineren. En ik kan de strategien die ik gebruikte om mezelf te beschermen zodra het gevoel van hulpeloosheid of hopeloosheid ook maar een beetje de kop opstak loslaten. Ik kan de rust die over me is gekomen niet beschrijven, er is letterlijk een last van mijn schouders gevallen. Want het was niet alleen de juf, de hele wereld was een groot gevaar waar ik me tegen moest beschermen, zelfs mijn eigen kinderen. De hele dag bezig met "wat denkt die van me, als ik zo doe, wat zouden ze dan denken, Jeetje, wat heb ik me weer laten gaan, ze zullen wel denken dat ik.... blablabla. Zo druk bezig met hoe de wereld mij zag dat ik mezelf niet meer zag.

Ik ben superemotioneel vandaag, ik keek naar Emre vanmorgen hoe hij lekker met zijn eten zat te spelen en kreeg tranen in mijn ogen. Jarenlang heb ik me geergerd (niet in de mogelijkheid om er iets aan te veranderen = hulpeloos) aan de manier waarop hij altijd met zijn eten speelt, en mezelf moeten stoppen om geen commentaar te leveren want hij at toch altijd zijn eten op en hij knoeide niet. Nu kon ik genieten van Emre Die Met Zijn Eten Speelt. Het is gewoon zijn manier van eten. En ik kan kiezen om ervan te genieten. Zo simpel.