Ook ik ben geveld! Keelpijn, hoofdpijn, overalpijn. Emre voelt zich al aardig beter, ze hebben dikke lol. Zoveel, dat ik besloot om ondanks mijn malaise hen toch maar mee naar buiten te nemen voor een beste wandeling. Daarna alle lego op de vloer gedumpt. Ik ging even op de bank liggen en ze waren zo lekker aan het spelen samen, ik genoot van hun gesprekken. Wat waren ze lief, wat waren ze perfect.
Een uur later....... Emre zit gefrustreerd achter de computer, het spel wil niet. Hij wordt hoe langer hoe bozer en slaat steeds harder op de toetsen om. Het is 6 uur, piekuur voor mensen die zich niet lekker voelen. Ik wil RUST! Timucin vraagt om de haverklap of ik een stukje lego voor hem kan vinden en begint een onverstaanbaar liedje te zingen. Emre roept of hij ophoudt, Timucin gaat gewoon door net of hoort hij niets. Emre wordt steeds luider en bozer. Ineens gaat hij kwaad overeind en brult in frustratie. Doet een stap achteruit bovenop de legocreatie van Timucin. Timucin gaat van vredig naar oorlogspad in 2 nano seconden en voor ik het weet zitten ze elkaar te trappen en te slaan.
Ik heb geen 2 nanoseconden nodig, het lukt me makkelijk met 1. Automatische piloot neemt het van me over. Moeder de heks betreedt het toneel. Waarom ze me in hemelsnaam niet wat rust kunnen geven, ik voel me niet lekker, is dat zo moeilijk..... Waarom ze meteen moeten gaan slaan en schoppen, potverdre, alles wat ik wil is een beetje rust, een beetje hulp, maar nee, ze moeten zo nodig gaan vechten..... Er zit nog veel meer in mijn hoofd maar gelukkig krijg ik een hoestbui van het schreeuwen. Ik ga naar de keuken voor een glas water. En met dat glas water lukt het me om weer een beetje grip op mezelf te krijgen. Ik blijf in de keuken staan. Mijn hoofd zit vol met: #$(*^%^kinderen, ondankbaar, wil ik eens wat rust gaan ze vechten. Niemand houdt rekening met mij, maar ik moet met iedereen rekening houden. #*&(^$(&@land, iedereen is hier altijd ziek, alles zit altijd potdicht, bussen, scholen, huizen, geen wonder dat ik ook steeds ziek wordt. Die stomme halfopgeruimde %^&$* keuken, ja, ik stop met mijn werk om voor hen te zorgen en dan krijg ik dit als dank. En dan dat stomme eten, elke dag weer dat stomme eten.
Goed, ik was dus Boos. Ik weet dat het niet helpt, dat ketteren. Maar het voelt zo goed: Ik heb Gelijk, ze verdienen het! Ik wil niet rustig worden, ik wil dat zich net zo akelig gaan voelen als ik me nu voel!
Ik besef dat ik hier alleen maar meer problemen mee krijg, vlam in de pan en de hele avond ruzie. Ik moet rustig worden maar ik Wil Niet Moeten! Om van moeten naar kunnen te gaan heb ik nog 2 glazen water nodig. De kinderen vechten in de kamer, maar als ik te snel terugga dan gaat het mis. Wat heb Ik nodig? Rust en een beetje begrip. Als ik doorga met boos zijn krijg ik dat zeker niet. Maar ik vind dat ze me dat horen te geven, ze Moeten! Nog maar een glas water..... Ik zou graag rust willen hebben en een beetje begrip van mijn kinderen. Zo te zien kunnen ze dat nu niet geven. Misschien hebben ze honger. Maar ik Wil Geen Eten Koken! Ik wil niet Moeten! Nog een glas water, langzaam drinken. Laten we maar gewoon een broodje pindakaas eten, vinden we allemaal lekker.
Ik maak de boterhammen klaar, gooi al mijn boze energie in het snijden van de stukjes. Dan een diepe zucht en als een zen monnik naar binnen. Ze zijn nog steeds kwaad op elkaar, Timucin is in tranen, Emre zit kwaad voor zich uit te kijken. Zodra ze me zien gaat het los: Hij deed dit.. ja maar omdat hij dat deed...het is niet eerlijk.....hij moet..... nee hij moet.... Ik zeg niets en sta daar met de bordjes in mijn hand en denk: dat %*&%^ geweldloos communiceren. Ze hebben mijn kwaadheid van me afgepakt, maar wat moet ik nu? Ik zoek mijn monnik maar die is geruisloos weggeslopen, ik sta er weer alleen voor. Dan doe ik iets wat ik helemaal niet wil doen, maar waarvan ik weet dat het het beste is. Ik zet de bordjes neer, zet Timucin op de bank bij Emre en ga er tussenin zitten. Dan kruip ik hen aan en geef hen een kus. En zeg alleen dat ik heel veel van hen hou, hoe boos ze ook zijn. En zo zitten we een tijdje op de bank. Ik zat in eerste instantie op mijn tanden te bijten maar gaandeweg relax ik en de kinderen ook. Dan vraag ik of Emre hulp nodig heeft bij zijn computerspel. Nee, hij wil het zelf oplossen. Timucin wil wel hulp met het repareren van zijn auto. Ze mogen voor een keer eten waar ze willen, achter de computer en op de vloer. Ik help Timucin met zijn lego en ga daarna weer op de bank liggen, Emre is een stuk rustiger en het lukt hem om zijn spel te spelen. Zen monnik kijkt om het hoekje van de deur en geeft me een knipoog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten