kleine gasten

Zaterdagavond toen E thuiskwam lag er een kleine hond in onze kolendoos. Toen hij het me de volgende morgen vertelde heb ik het eerst maar wat eten gegeven. Daarna een bericht gestuurd naar Actie Zwerfhonden, misschien dat ze een plekje kunnen vinden voor dit broodmagere beestje wat amper kon lopen. Gisteren heb ik het een paar keer gevoerd, het arme beest schrokt alles naar binnen. En elke vijf minuten kijken of er al een reactie was op mijn mail. Nagedacht, alle asiels zitten al overvol, het helpt zo weinig om dit beestje er ook bij te proppen. Maar als ik het buiten zet dan overleeft het niet, zo mager....... of misschien juist wel, het heeft de drang om te overleven.... Hoe levenloos was het gisteren en hoe enthousiast kwispelt het vandaag. Ik kan het hier niet houden, buren zijn het daar absoluut niet mee eens. Daarnet kon ik net op tijd de buurjongen stoppen die het met een stok naar buiten wilde prikken. Hij zag het niet zitten, buiten gooien met dat ding. Ik heb even met hem gepraat, gezegd dat er misschien een oplossing voor is, als dat niet zo is dan zet ik hem zelf buiten. Ik denk dat dat de enige oplossing is. Vandaag nog even goed eten geven zodat het aansterkt en dan ergens uitzetten waar ik het eventueel voer kan geven, een eind uit de buurt van ons huis. Want onze andere honden accepteren geen buitenstaanders. Hoe langer ik er over nadenk hoe beter het me lijkt. Hij hoort niet achter tralies. Blij dat iemand het hier gebracht heeft zodat het even op krachten kan komen.

Het is een lief beestje, zo blij toen ik het eten gaf. En ik ben verdrietig dat buurjongen zo is opgevoed dat hij dat niet kan zien. Ik probeer me voor te stellen hoe hij denkt, maar ik kan het niet. Er tegenaan praten helpt weinig, ik heb dat allemaal al eerder geprobeerd. Dit is niet mijn eerste kleine gast. Twee jaar geleden kwam er een zigeunerjongen aan de deur, zo'n 10 jaar oud. Of ik ook kleren voor hem had, hij had het koud. Ja hij stond te trillen en was helemaal nat van de regen. Ik heb hem wat oude kleren gegeven. Net toen hij weer de trap afliep vroeg ik hem of hij wat wilde eten. Vanaf die dag kwam hij regelmatig langs voor eten. Soms een bord warm eten, soms een boterham met vanalles ertussen. En, tot mijn afgrijzen, een beker melk met 3 suikerklontjes, bleh. We hadden kleine gesprekjes. Hij wilde graag naar school maar dat ging niet. Hij kreeg geen eten van zijn moeder omdat hij niet wilde werken. Hij wachtte regelmatig op mij bij de markt zodat hij me kon helpen dragen. Een keer zag hij hoe ik Emre en Timucin een dikke kus gaf en even aankroop toen ze buiten gingen spelen en ik kon de pijn in zijn ogen zien, het brak mijn hart.
Soms nam hij andere kinderen mee. Dit was minder leuk, maar ik gaf hen ook wat. Een van die kinderen kwam op een gegeven moment alleen, en met een vriend... En de buren begonnen te mopperen. Tegen mijn kleine vriend gezegd dat hij voortaan alleen moest komen. Toen werden er schoenen voor de deur van de buren gestolen, het hek van de dam. Dat hadden 'die van mij' gedaan. Dikke ruzies. Als ik zo graag iets goeds wilde doen dan moest ik dat maar ergens anders doen, niet voor zigeuners, dat waren allemaal dieven! De bom ontplofte toen ze op een dag zagen dat hij en een vriendje van hem de boodschappen voor mij naar boven droegen. Ik had al tegen hen gezegd dat ze niet naar binnen moesten gaan maar ze moesten en zouden die boodschappen voor de deur neerzetten. Een buurvrouw begon, de rest kwam snel meedoen. Dat ze dieven waren, dat ik het gebouw onveilig maakte door hen steeds maar binnen te laten. En mijn kleine vriend liep met opgeheven hoofd naar buiten, ik was in tranen. Toen ik hem later buiten weer tegen kwam vertelde ik hem dat hij niet meer kon komen, de buren accepteerden het niet. Maar als hij eten wilde dat hij het dan tegen Emre moest zeggen, die was altijd wel buiten. Ik heb hem daarna een lange tijd niet meer gezien. Tot op een dag toen ik Emre van school haalde ik ineens "Ija abla" (abla betekent oudere zus) hoorde. Ik keek verbaasd op en zag mijn kleine vriend. Hij was verhuisd, daarom zagen we hem niet meer. Maar hij was me niet vergeten.

Wat was ik kwaad, wat voelde ik me machteloos toen de buren zo tekeer gingen tegen mij. En met wie ik er ook over praatte, iedereen zei hetzelfde: dat ik uit moest kijken met zigeuners blablabla. Ik zag het helemaal niet meer zitten met de Turken, wat hadden ze een vooroordelen. Maar goed, toen ik er goed over nadacht, besefte ik dat het niets met Turk, Nederlander of weetikveel te maken heeft, het is menseigen. Nee, ik begin niet weer over geweldloze communicatie. Ik wil alleen zeggen dat het mijn ogen geopend heeft, dat vooroordelen voortkomen uit angst. En dat realiseerde ik me net op tijd vanmorgen toen ik met de buurjongen begon te praten. En ik vertelde hem dat ik begreep dat hij bang was dat ik nog een hond zou adopteren. En nadat we gepraat hadden zag hij er vanaf af om het hondje naar buiten te prikken met een stok en mij de kans te geven om een oplossing te vinden. En dat geeft een kick! Om voorbij die vooroordelen te gaan op zoek naar wat er werkelijk in die ander speelt. En om dan een oplossing te vinden waarin beide partijen zich kunnen vinden. Ik was er eigenlijk al vanuit gegaan dat hij de hond naar buiten zou doen. Hij was vastberaden en ik begon al wat te trillen van machteloosheid en hulpeloosheid. Maar door me even in hem te verplaatsen kon ik ervoor zorgen dat ik deze kleine vriend met toestemming van buurjongen in elk geval nog een dag kon laten aansterken. Ik kan eventjes de hele wereld aan, wat een goed gevoel. Dat ik niet in de aanval hoef te gaan of boos hoef te worden om te krijgen wat ik wil, dat ik mens kan blijven maar vooral, dat ik de Mens tegenover me kan zien.....