Afgelopen zondag terwijl ik eten kookte besloten mijn mannen mij te helpen, ze gingen de salade klaarmaken. Toen we later aan de tafel zaten bleek dat Emre een akelige kriebel in zijn keel kreeg als hij salade at, bovendien deed het ook pijn als hij at. Hij was verdrietig, kon zijn eigengemaakte salade niet eten. Ik probeerde hem te troosten, hij was een uur lang aan het snijden geweest en het was heel frustrerend dat hij er nu niet van kon eten. Zodra zijn keel weer wat beter was zouden we een giga grote salade met elkaar gaan maken.
"Maar dan mag ik er meer van eten dan Timucin want die kan nu wel salade eten". Ja, Timucin zat behoorlijk in de salade om te prikken en dat maakte het natuurlijk nog pijnlijker voor Emre. Maar dat principe van 'ik wil meer van iets wat in overvloed is' vind ik heel moeilijk om te begrijpen. Ik hoor het veel vaker , en ik vroeg aan E of hij het begreep. Hij kwam met de interessante theorie dat ze in het moment leven en dat ze niet echt bewust verder kunnen denken, 'later' en 'morgen' zijn begrippen waar ze niets mee kunnen, dat is gewoon oneindig ver weg voor hen. Maar dat verklaart nog niet waarom ze precies evenveel overvloed horen te hebben, Timucin mag vooral niet een aardbei meer als Emre zelfs al heeft hij buikpijn van het aardbeien eten en ligt het bord nog vol.
Ik zit me nu net af te vragen wie er eigenlijk meer moeite mee heeft, Emre of ik? En over overvloed gesproken, ik voel mezelf allesbehalve overvloedig als ik hem zo hoor praten. Ik voel mezelf beperkt, ik heb niet de creativiteit om het op te lossen. Ik zet mezelf weer vast in de oplossing. En wat had ik zo mooi neergeschreven hiernaast bij non violent communication, focus op de interactie en niet op de oplossing. Zet jezelf en de ander niet vast in allemaal verwachtingen. Als je een vogel maar lang genoeg in een kooi zet dan blijft hij er in zitten zelfs al staat zet je de deur wagenwijd open. Ik zie mijn kinderen lekker buiten vliegen, vrij en onbezorgd en ik zit in daar in die kooi en klap zelf steeds dat deurtje weer dicht. Ik Hoef Het Niet Op Te Lossen!! zo simpel is het. Ik hoef Emre's verdriet over de salade niet weg te nemen. Ik kan hem er bij helpen, maar als ik zijn verdriet en zijn pijn op mijn schouders neem dan beperk ik mezelf en blokkeer mijn creativiteit.
Wat als ik nu gewoon eens accepteer dat hij precies evenveel wil hebben als zijn broertje? Ha, daar gaan we, ik ben bang dat hij een egoist wordt en, en daar ga ik weer met projecteren, dat hij net zoals mij gaat denken dat alles met een maat (lees: met mate) hoort te zijn. Ik hoor niet teveel te eten en ik hou me in (en vervolgens ga ik door het lint...), ik mag mijn mond niet teveel opendoen en ik bijt op mijn tong (totdat ik het niet meer uithou en werkelijk begin te ratelen zonder ophouden), ik mag niet teveel willen, niet teveel wensen, niet teveel verwachten want dat hoort niet! Vooral waar het geld betreft klap ik dat deurtje angstvallig dicht. Want geld willen hebben is hebberig en slecht. Er zijn zoveel arme mensen, hoe krijg ik het in mijn hoofd om geld te willen hebben.
Wat doe ik mezelf toch allemaal aan met mijn denken, ik zie overal beren op de weg. Emre egoist? Hij bewaart altijd alles wat hij krijgt op school zodat hij het met Timucin kan delen...Misschien is Emre wel gewoon een advocaat in de dop. En wat als hij ooit eens president van Turkije wordt? Zou het dan niet geweldig zijn dat hij denkt dat iedereen evenveel zou moeten hebben?
1 opmerking:
Lieve Sija,
Het is heel normaal dat kinderen willen dat alles vooral eerlijk en minitieus verdeeld wordt, dus ik zou me geen zorgen maken of Emre een egoist is:)
Verder begrijp ik hem best, het was zo ontzettend feestelijk en gezellig om met zijn allen een salade te maken die straks met zijn allen opgegeten werd....en nou kan hij het feest niet uitfeesten.
Volgens mij is je afspraak om weer met zijn allen een salade te maken als zijn keel helemaal beter is, het enige juiste wat je hebt kunnen zeggen. Zijn opmerking dat hij dan extra veel mag laat je gewoon maar even voorbij gaan.
Wat E. zegt klopt helemaal; kinderen hebben nog geen benul van de betekenis van "een andere keer"zij hebben nog geen echt tijdsbesef en wat nu gebeurd is dus van "levensbelang".
In de loop der jaren krijgen ze steeds meer het besef dat er van de meeste dingen nog wel een andere keer komt.....alhoewel als ze dan puber zijn zoals mijn dochter, dat moet je naar ieder feest......of er nog niet jaren van allerlei feesten komen en het betreffende feest onmisbaar is voor je levensgeluk...net zoals zwarte airmax van Nike....
Moraal van dit verhaal; sluit het beelde van je drie mannen aan het salade maken in je hart en maak je niet te druk over Emre's toekomst.
Een reactie posten